Onderweg naar Tha Khaek heeft het ons niet meegezeten; de eerste busreis deed er drie uur langer over dan aangegeven en de tweede was ook geen pretje. Dag twee was de reis een uur langer dan verwacht en opgepropt in een minivan met onze lange benen en de bus kreeg onderweg pech. Het enige wat twee dagen lang erg meezat was Noa, wat een engelengeduld, eindeloos heeft hij in de bus liedjes gezongen, geslapen en alle aanrakingen van de Laoanse passagiers doorstaan. We zijn gesloopt als we aankomen in Tha Khaek. We hebben op een kaart van het dorp gezien dat het busstation vlak bij de lodge is waar we een kamer gereserveerd hebben dus we hoeven niet te onderhandelen met alle tuk-tuk chauffeurs op het busstation, en daar hebben we ook helemaal geen puf voor. We lopen de paar honderd meter over een brede weg als het plots begint te regenen. Michiel zegt dat het nog 150 meter is en wil doorlopen, maar ik zie een afdakje en wil schuilen, we staan er nog geen 30 seconden onder als de hemel openbreekt, er komt een stortbui waar Noa zelfs van moet huilen, zo indrukwekkend. Na een kwartier houd het op en kunnen we inchecken bij de Travel lodge.

Voorbereidingen voor de loop

De Tavel Lodge klinkt heel luxe, maar dat is het niet, een kale kamer met een fan en een bed. En de badkamers moeten we delen, dat is niet zo erg maar de badkamers zijn erg vies. De volgende dagen blijken niet alleen de (bad)kamers ten wensen over te laten. De mannen die het guesthouse runnen doen hebben alleen interesse in geld en niet in service en hun Engels is zo slecht dat het communiceren met handen en voeten gaat. Iedere keer als we eten bestellen hebben ze iets niet maar vertellen ze dat pas als we herhaaldelijk opnieuw vragen waar ons eten blijft. Of ze vergeten een deel van de bestelling, zo zitten we uren te wachten, met soms een verdrietige, hangerige en zeer hongerige Noa. We wilde hier even op adem komen, maar balen zo van alles dat we besluiten de volgende dag aan de loop te beginnen en te zorgen dat we ’s avonds goede accommodatie hebben. We huren een motor van Mr. Ku, volgens alle gidsen “de man” met kennis over de loop en dure, maar goede nieuwe motoren. Er is maar 5000 kilometer met de motor gereden en hij is goed onderhouden. Eerst even een dag de motor testen voordat we er vier dagen mee op pad gaan. We gaan naar een rivier in de buurt met emerald water en allerlei plekjes waar je kan zwemmen. Het is er prachtig, we zitten op een boomstronk aan de oever, met ons voeten in het water terwijl er allerlei visjes rondzwemmen en na even wachten ook aan onze voeten en benen komen snoepen. Het water is heerlijk koel, wat een fijne ontsnapping aan het zooitje bij de Travel Lodge.

Omreis naar de budda grot

We staan vroeg op met flinke zin om de regio te ontdekken. We rijden op het Karst gebergte aan, de horizon af, en nemen de eerste afslag buiten het dorp naar de budda cave. Een grot die ontdekt is door een dorpeling die 200 meter via lianen omhoog klom naar een opening in de rotsen. Wat hij daar vond was zo waanzinnig dat hij het een week niet aan iemand heeft durven vertellen omdat hij dacht dat hij gek geworden was. Een grot vol met honderden budda beelden, de grot was vergeten en er was al honderd jaar niemand meer geweest. We parkeren bij etensstalletjes en lopen erachter langs en volgen borden die naar de budda grot zouden moeten leiden, we lopen door de jungle, komen bij een twee splitsing. Omdat er geen bordjes staan en we in de snikhete lopen gaan we door de jungle terug om te checken of we bordjes gemist hebben. Dan komt er een auto vol met dorpelingen en volgen we hun sporen naar links. We lopen over een brug en horen in de verte een man zingen, we komen bij een meer waar de dorpelingen aan het vissen zijn. Er hangt nevel over het meer en het wordt omringt door Karst gebergte, prachtig!

Maar nog steeds geen grot. We worden door het pad om het meer geleid maar volgens Michiel’s GPS coördinaten moeten we helemaal aan de andere kant van het Karst gebergte zijn en dus lopen we terug naar het eerste bord achter de etensstalletjes en komen erachter dat er een andere grot op aangegeven staat. Wat suf zeg, we hebben simpelweg niet goed gekeken. Het is maar vijf minuutjes lopen naar de juiste grot, ik heb een sarong mee om me netjes aan te kleden en Michiel zijn broekspijpen. Het is een indrukkende grot vol budda beelden, en twee dorpelingen die dag en nacht de wacht houden.

Bestemming Nakai

Onze eindbestemming voor vandaag is Nakai, een klein dorpje in de bergen en het laatste dorp waar we kunnen tanken om aan dag twee te starten wat volgens een hoop mensen die de loop gereden hebben een pittige dag zal worden. We rijden tussen prachtig Karst gebergte en om iedere bocht lijkt het nog mooier te worden. Als het lunchtijd is rijden we door een dorp en zien een restaurantje met mensen en stoppen daar voor de lunch. Een grote familie is er zondagslunch aan het nuttigen en komen allemaal op Noa af als we het restaurant in komen. Hij moet er niks van hebben en gaat snel vlak voor het restaurant met steentjes spelen terwijl wij van de eigenaresse horen wat onze keuzes zijn, gebakken noodles en gebakken rijst. We bestellen één van elk, gecombineerd met een blikje cola en een ijskoffie, hmmmm wat kunnen de Laos mensen toch met een paar simpele ingrediënten lekkere dingen op tafel toveren.
Als we in de loop van de middag Nakai binnen rijden kunnen we het restaurant en guesthouse dat we in reisgidsen gevonden hebben niet vinden. Na alle straten rond gereden te zijn zien we in een straat twee guesthouses, een ervan heeft moderne, Amerikaans uitziende huizen rond een erfje met bomen en een picknicktafel staan. De kamer is groot, brandschoon, met goed bed en we kunnen heerlijk in de tuin zitten met een biertje terwijl Noa met de kinderen van de eigenaar speelt.

Dag twee van de de Loop

De volgende ochtend beginnen we vol goede moed aan de rit naar Nahin, met de verwachting onderweg op een flink slechte weg te rijden. De eerste twintig kilometer rijden we door een stille en angstaanjagende omgeving. Door een nieuw gebouwde dam zijn hectaren grond onderwater komen te staan en alle bomen stervende.

We zouden voor geen miljoen in zo’n omgeving willen wonen, wat zonde dat ze zoveel natuur verwoest hebben. De geasfalteerde weg zou allang opgehouden moeten zijn maar pas 31 kilometer voor Lak Sao, het volgende dorp met benzine en mogelijkheid om te lunchen, zien we walzen, bulldozers en houdt de verharde weg op. Gelukkig is een heel stuk van de stoffige, zanderige weg al gewalst en besproeit met water, dus het is nog redelijk te berijden. Hebben we hier nou al die stoere verhalen over gehoord? Als we in Lak Sao aankomen komen we samen tot de conclusie dat het echt mee viel, nu op zoek naar een lekkere lunch. In de reisgids wordt een restaurant warm aangeraden, maar we zijn de enige in het restaurant en de meiden die dienst hebben liggen te slapen op de tafels en stoelen, en vinden het erg vervelend dat we gaan zitten. Het eten is niet bijzonder en als we een van de meiden wakker moeten maken om de rekening te betalen verzint ze ter plekke prijzen die veel hoger zijn dan het menu. Misschien als boete voor het meerdere keren wakker maken? We houden stug vol en betalen uiteindelijk de prijzen die op het menu staat en gaan er snrl vandoor. We willen in ieder geval Na hin halen voor het donker wordt, we slingeren op geasfalteerde, maar slechte wegen door de bergen. We rijden langs een bord waarop staat Cool Springs en slaan af, maar een kilometer zegt het bord, maar dat weten we inmiddels van andere borden en kan ook zomaar 5 kilometer zijn. En inderdaad, na velen kilometers over een onverharde zanderige weg komen we bij een slagboom met twee Lao mannen die een toegang van 50 cent per person vragen. We zijn de enige bij de lagoon waar ijskoud water uit tussen stenen naar boven komt. Het kost wat moed om een dip te nemen in het ijskoude water, maar het is er prachtig en we zijn helemaal alleen.

De uitzichten verder onderweg naar Nahin zijn beeldschoon en in Nahin vinden we wederom een mooie, schone kamer. We gaan eten bij een guesthouse aan de overkant, een ouder vriendelijk Laoaanse stel runt het restaurant en kan hun ogen niet geloven als Noa binnen wandelt. De vrouw kan haar handen niet van hem af houden en Noa wordt verwend met allerlei lekkers, mag hun huisdier de haan vasthouden, en de tv wordt op een tekenfilm zender gezet. We eten er heerlijk en komen in de ochtend terug voor ontbijt.

Dag drie van de Loop

De derde dag beloofd de highlight te worden van de loop. Ik rij ons vijftig kilometer over een weg omringt door het Karst gebergte een piepkleine Laoaanse dorpjes. Aan het eind van de weg ligt Konglor Cave een zes en een half kilometer lange grot door kerstgebergte wat voor veel reizigers de reden is om naar Laos te komen. We vinden een guesthouse met wederom superschonen kamers en eten en heerlijke lunch van curryrijst en gebakken noodles. Had ik al verteld dat Noa bij ieder bord rijst dat geserveerd wordt de harten van serveerders en restaurant eigenaren steelt door jippie, jippie te roepen? Hij zou het liefst voor ontbijt, lunch en avondeten rijst eten, gelukkig voor hem eten we twee keer per dag warm met rijst. We lopen vanaf het guesthouse naar de Konglor cave en boeken een dorpeling die ons met zijn kano door de grot zal varen. We krijgen allemaal een reddingsvest en een hoofdlampje en vertrekken in een gemotoriseerde kano. We varen bijna anderhalf uur door de grot, maar het voelt als hooguit een kwartiertje, de grot is bizar groot en mooi. De grotkamers zijn tot 50 meter hoog en gigantisch groot. Regelmatig moeten we uitstappen omdat het water te laag staat om doorheen te varen en duwt onze bootman de boot vooruit, en in een gedeelte van de grot mogen we eruit en eens stuk door de grot lopen om de stalagmieten en tieten van dichtbij te zien. Aan het eind van de grot worden we voor een kwartiertje aan de kant afgezet voordat we dezelfde rit weer terugnemen. Wat een ervaring, de grot heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen.

Konglor Cave

De laatste dag van de loop

Op de laatste dag rijden we twee honderd kilometer terug naar Tha Khaek, eerst weer vijftig kilometer terug naar de hoofdroute en zo’n 148 terug naar het dorp. Als we nog twintig verwijderd zijn rijden we op een makkelijke tweebaansweg waar Michiel lekker tempo maakt. We zijn al heel wat kuddes koeien, geiten, honden, kippen, en eenden op de weg tegen gekomen en ook ontdekt dat vee en huisdieren zich niet laten opjagen door getoeter van auto’s of motoren. Dus zodra er dieren op de weg zijn halen we de snelheid eruit en slalommen we om de dieren heen, maar wat er nu gebeurde waren we niet op voorbereid. Een kudde geiten wordt opgejaagd door een hond, wil de weg over gaan, ziet een aankomende motor, doet het niet maar wordt door de honden toch op de weg gejaagd en loopt dus zo voor de motor. Michiel had wel vaard geminderd maar de geit krijgt een flink klap als hij tegen het been van mij aankomt. We stoppen om te kijken of iedereen ok is, de geit staat compleet in shock in de bosjes. De honden gaan kijken hoe het met de geit gaat, en er komt langzaam weer leven in het beest. Iedereen lijkt er met de schrik afgekomen te zijn en we rijden door.
Helaas zit een alternatief guesthouse vol als we in Tha Khaek aan komen en zijn we weer aangewezen op de Travelers Lodge. We luisteren naar alle overdreven stoere verhalen van de Amerikaanse en Franse mannen rond het kampvuur over de slechte wegen, de homestays en het vee op de weg en vertellen maar niet dat wij net de loop in vier dagen met een peuter achterop hebben gedaan, dat zou hun verhalen toch wel een heel stuk minder stoer doen lijken. Maar wij kijken terug op een hele prachtige motortocht door nog mooiere natuur dan de Bolaeven loop (zie onze andere blog). Als je wat meer foto’s wil bekijken, dan kan je in het fotoalbum van centraal Laos kijken.