Kanchanaburi is een dorpje in Thailand waar we het al vaker over hebben gehad om naartoe te gaan, maar omdat het net niet op de route lag van onze vakanties is het er nooit van gekomen. Het is een bekend dorp omdat je hier over de brug Khwae Yai (beter bekend als de bridge over the river Kwai) kan lopen. De best bewaarde brug uit de 2e Wereldoorlog.
In Kanchanaburi bevindt zich ook een kerkhof met slachtoffers die onder gruwelijke omstandigheden en martelingen van de Japanners gewerkt hebben aan de Birma-Thailand railway. Omdat mijn eigen familie tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Jappenkampen in Indonesië opgesloten hebben gezeten, hebben de verhalen over de slachtoffers van de Birma-Thailand railway altijd een diepe indruk op mij gemaakt.
Het museum is erg indrukwekkend – het is griezelig, hartverscheurend en de koude rillingen lopen over onze rug als we lezen, horen, en zien hoe honderd duizenden mensen aan hun einde zijn gekomen. Zo wreed, zo ziek, zo weinig eten, zo weinig waarde voor een mensenleven en allemaal door de dolle Japanse ambitie om een treinspoor aan te leggen. Na het museum lopen we over het kerkhof waar duizenden westerlingen liggen herbegraven. Het is een prachtig kerkhof en we lezen de sobere Nederlandse gedenkstenen. Gelukkig diende mijn familie niet in het leger, want anders hadden ze misschien ook hier gelegen. Noa breekt de zware sfeer op het kerkhof als hij door de sprinklers rent en bij tientallen bezoekers een glimlach op het gezicht tovert.

Na het museum gaan we op de fiets naar onder andere de beruchte brug of in ieder geval wat er van over is. De oorspronkelijke houten brug is vervangen door staal, nadat de houten brug gebombardeerd is geweest.

Olifanten in de toeristenindustrie

In Laos wilde we naar een opvangkamp voor olifanten uit de toeristenindustrie – maar helaas zat die week na week vol. We zijn erachter gekomen dat er vlak bij Kanchanaburi ook een park is. Wat veel mensen niet weten is dat olifanten in een aantal Aziatisch landen al decennia lang mishandeld worden, o.a. voor de toeristenindustrie. Olifanten zijn intelligente dieren die als baby weken tot maanden opgesloten worden en mentaal gebroken worden met zowel lichamelijk geweld als onthouding van eten en vrijheid om te bewegen om zo te gehoorzamen aan de mens, met doel om vervolgens de olifanten te gebruiken om bomen te slepen in de jungle, te bedelen op straat of toeristen ritjes te laten maken.
Jaren geleden is een dierenarts Samart Prasitthiphon begonnen met het opvangen van zulke dieren, die vaak zowel lichamelijk als psychisch veel hulp nodig hebben. Nu runt hij een park van een aantal hectare met 23 olifanten, die gedoneerd zijn of vrijgekocht zijn met de hulp van donaties van mensen over heel de wereld. Bezoekers kunnen een dag mee helpen bij het verzorgen van de dieren. En er is plaats voor ons; we zijn ontzettend benieuwd, nieuwsgierig maar ook wel een beetje gespannen. Hoeveel contact gaan we met de dieren hebben en hoe groot zijn ze als je naast ze staat?

Voeren en heel veel bewonderen

Het blijkt voor ons drieën één van de meest bijzondere dagen van ons leven. We worden ontvangen in het park en mogen, na de nodige instructies, meteen de gigantisch beesten eten geven. Elke olifant krijgt een snack, een grote wasmand met zijn naam erop vol met eten. Voor elke olifant is precies geselecteerd wat ze lekker vinden – ze blijken erg kieskeurig want fruit of groente van een bepaalde grote of kleur kan net niet zijn wat ze willen en dan eten ze het simpelweg niet.
Ons wordt een kindvriendelijke olifant toegewezen en zijn oppasser (een mahout) laat Noa zien hoe je een olifant eten geeft. Voorzichtig legt Noa voor de eerste keer een knol in de ronding van de slurf waarna de olifant die meteen naar zijn mond brengt. Daarna verdwijnen er in rap tempo trossen bananen en hele watermeloenen, krak, krak een paar keer kauwen en een watermeloen is weg, erg indrukwekkend.

We voeren de hele wasmand leeg en mogen daarna meelopen om te kijken hoe de olifanten zich gaan wassen in de rivier. Hier is een filmpje van hun blije getetter, als je goed luistert hoor je zelfs een baby olifant tetteren.
Tot nu stonden wij op een verhoogd platform terwijl de olifanten twee meter lager op de grond stonden. Nu lopen we naast de olifanten zonder iets tussen ons in, wat een gigantische beesten. De olifant waar we mee meelopen hoort achter zich Noa’s stem en wil iedere keer nieuwsgierig omdraaien om Noa te zien. Maar zijn mahout vraagt hem met klikkende geluiden en Thaise woorden om door te lopen omdat er nog veel meer mensen en olifanten op het pad lopen. In alles voelen en zien we de speciale band die de mahouts met hun olifant hebben, er is zoveel respect, vertrouwen en liefde tussen de twee. Zo bijzonder dat deze beesten na de verschrikkelijke mishandelingen in hun leven voor het park, toch opnieuw het vertrouwen in een mens weten op te brengen.

Wassen en de bejaarden voeren

Na het wassen gaan we met een mahout en vrijwilligster voor de oudere olifanten speciaal bejaardenvoedsel maken omdat deze olifanten geen tanden meer hebben. We maken een mix van rijst en maïs koken dat we zacht koken in een enorme wok. Daarna mixen we er vitamines doorheen en maken we er grote tennisballen van. ‘s-Middags zullen we ze mogen voeren aan twee tandeloze olifanten die de zachte ballen makkelijk kunnen eten.
Na een heerlijke Thaise lunch gaan we met medewerkers van het park en vrijwilligers naar een Thaise boer in de buurt die een klein plantage bananenbomen heeft staan. De bananen zijn al geoogst en de bomen zijn zonder waarde voor de boer, het park maakt met veel boeren in de omgeving de deal dat ze de bomen voor ze komen kappen als ze ze vervolgens gratis mogen meenemen voor de olifanten. Een win-win situatie voor zowel de olifanten als de boer. We hebben een truck vol bananenbomen, maar de vrijwilligster verteld dat het genoeg is voor ongeveer anderhalve olifant voor een dag, wow wat eten die beesten veel. Bij terugkomst in het park lopen we naar de plek waar we bejaardenvoedsel hebben gemaakt en daar staan twee olifanten te wachten. Wow, we staan gewoon naast de reusachtige beesten. De maïs-rijst ballen worden kritisch gekeurd, sommige zijn niet rond genoeg, of niet goed gemengd en verdwijnen zo op de grond, in het zand. Maar, het merendeel wordt geruisloos van de slurf in de mond gestopt en opgegeten.
Hierna mogen we met de olifanten in de rivier baden, het moment van de dag waar het merendeel van de bezoekers al de hele dag naar uitgekeken heeft. De meeste mensen staan op gepaste afstand toe te kijken, want als de olifanten gaan liggen realiseert iedereen zich dat er een paar ton olifant onder water ligt en die je niet ziet. De olifanten zijn in een speelse bui en als ik samen met Noa sta toe te kijken voel ik een slurf rond mijn enkel. Het is ontzettend leuk om de olifanten zo ontspannen te zien spelen in de rivier, we mogen ze nat gooien en goed schrobben met bezems. Zowel de olifanten als de mensen genieten intens van de ervaring.

Thuiskomen in de Filippijnen

Wat een mooie afsluiter voor Thailand, want over twee dagen gaat onze vlucht vanaf Bangkok naar Manila in de Filippijnen. Nog twee daagjes relaxen en wat inkopen doen en dan op naar het land waar we al voor de vijfde keer naartoe gaan, maar voor de Noa de eerste keer zal zijn. We zijn heel benieuwd of hij er ook zo van gaat genieten als wij weten dat we zullen gaan doen.
Als we op Manila landen voelt het meteen vertrouwd, de mensen, het vliegveld, het eten, de sfeer, het voelt als of we thuis komen. We zijn om zes uur ’s ochtends geland en onze volgende binnenlandse vlucht naar Busuanga (een eiland iets ten noorden van Palawan) vertrekt om 12:30 uur. We hadden gepland om in de terminal een hotelkamer voor een paar uurtjes te huren, maar helaas komen we ineens op een andere terminal aan, zonder hotelkamers. De uren kruipen voorbij, en als we in Busuanga aankomen zijn we alle drie doodmoe. We gaan naar een cafeetje om ijskoffie, smoothies en wafels te eten en drinken, een flinke suikershot geeft ons genoeg energie om de middag en avond door te komen.
We slapen bij Coron Backpackers, een guesthouse van bamboe op palen over de zee in een buurt waar alle huizen gebouwd zijn op bamboe stelten met houten planken over de zee. De kamers zijn eenvoudige bamboe muurtjes, een bamboe bed en tussen de bamboe latten van de vloer zie je als het vloed is de zee. Er is een grote gezamenlijke keuken, tafel en zitruimte met televisie. Noa sluit meteen vriendjes met de kinderen in de buurt en is de rest van de week als we thuis zijn zelden binnen. Door de hele buurt horen we continue, Noa, Noa, Noa en ook op straat komen we mensen tegen die zelf of via via Noa kennen en hem gedag komen zeggen.
Ook ik heb veel plezier van alle contacten in het guesthouse, wanneer Noa en ik ’s ochtends vroeg opstaan kijkt Noa tekenfilmpjes terwijl het guesthouse langzaam ontwaakt en ik koffie drink met iedereen die gaat ontbijten of op pad gaat. We wisselen tips uit, kletsen over onze ervaring, onze vorige en volgende reizen en onze thuislanden. Ook ’s avonds is het gezellig en eten we samen met anderen of borrelen buiten op de steigers. Omdat we er negen nachten verblijven ontmoeten we een hele hoop mensen uit allerlei verschillende landen, mensen uit China, Nederland, Engeland, Spanje, Chili, Italië, Duitsland en Korea.

Duiken in Japanse wrakken

We zijn naar Coron gekomen voor het duiken en hebben een duikschool gevonden met kleine groepjes duikers en genoeg plek op de boot om Noa mee te nemen. De duikschool biedt één van de bootmannen aan als babysitter en Ken en Noa worden een onafscheidelijk stel. Dag twee horen we Ken in het Nederlands vader Jacob zingen (terwijl Ken geen woord Nederlands sprak voordat hij Noa kende), en op de derde dag zingt Noa in het Filipijns op de muziek van vader Jacob.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de Amerikanen hier intens gevochten, en hebben de Japanners tientallen Japanse, al dan niet gestolen Amerikaanse, boten laten zinken. Veel van de wrakken zijn inmiddels overwoekerd met koraal en nog in geweldige staat. We hebben er al jaren en jaren van gedroomd om hier te kunnen duiken en nu gaat het echt gebeuren. We beginnen met een makkelijke duik in het Barracuda meer, een brak meer met allerlei verschillende lagen temperaturen. Tussen de verschillende lagen zien we het water trillen en lijkt het alsof je door een soort spiegel naar de volgende laag duikt. Ontzettend bijzonder.
En terwijl wij in het meer duiken zwemt Noa boven water met Ken aan de kant, ze hebben zo’n plezier met elkaar dat we de rest van de week nog mensen tegenkomen in het dorp die ze samen hebben gezien en ons er ontroert over vertellen. Alleen hebben we wel ontzettende pech met de onderwaterbehuizing van onze camera, één van de O-ringen van de knoppen is niet goed meer. Eén die we zelf niet kunnen vervangen en ervoor zorgt dat we de hele set naar Amerika voor onderhoud moeten opsturen. Wat balen zeg, we hebben geen enkele foto kunnen nemen.

Onze divemaster Albert is een vriendelijke Filipino man en verteld ons op de boot over ons eerste wrak, we mogen in het wrak duiken en hij geeft ons aan dat hij onderwater eerst zal vragen of we op ons op ons gemak voelen voordat we het wrak in gaan. Zo niet, dan geen man over boord (hahaha) dan duiken we rond het wrak. We weten alle twee niet of we wel in het wrak willen want we hebben tientallen keren naar/om wrakken gedoken, maar slechts één keer in een Filippijns wrak gedoken – een passagierschip de Dona Marilyn in de open zee. We zagen in het wrak nog de reddingsvesten hangen van de passagiers, waarvan er ruim vijftig het niet overleefden, en kregen er de kriebels van.
Maar dit wrak, de Morazan Maru, een oud gestolen vrachtschip van het Japanse leger, is een stuk ouder en behalve dat het prachtig volgroeit is met koraal en er tienduizenden vissen rond zwemmen zie je niks dat doet herinneren aan de bemanning van het schip. We geven onderwater aan Albert het OK teken en zwemmen achter hem aan met onderwaterverlichting het schip binnen, wow, dit is waanzinnig.

’s-Middags duiken we een schip dat 125 meter lang is en waar de stoomketel nog in het schip te vinden is. Het is zo bijzonder om in een wrak te duiken en om je heen van alles te herkennen, de gevangenis, de geweren, het eerste dek, de tweede. Op een aantal plekken zijn de wanden van het schip door bommen opengeslagen. Wat een enorm kabaal moet dat geweest zijn, en wat een krachtige bommen om het dikke staal zo doen om te laten krullen.
Na een tijdje in het wrak in het donker te hebben gedoken voelt het alsof we terug gaan in de tijd en lijkt het net alsof we boven het water de bommenwerpers kunnen horen vliegen als er boten over ons heen varen. Als we aan de bovenkant van het schip het dek opkomen in het licht worden we omringt door scholen van tienduizenden vissen en wuivend koraal. Wat is dit mooi zeg, we zijn helemaal in de ban van het wrakduiken, dit smaakt naar veel meer! En gelukkig zijn er nog tientallen andere wrakken in de buurt om te verkennen.