15
mei-2016

De mooiste bounty eilanden, stranden en azuurblauwe lagoons uit je dromen

Filippijnen   /  

We gaan in Coron nog twee dagen duiken; één in wrakken en één dag bij prachtige riffen waar grote scholen jonge vis langs zwemmen. We wilden hier duiken voor de wrakken en zijn blij verrast door de mooie, gezonde riffen. Coron staat ook bekend om haar prachtige lagoons en daarom boeken we een tour die een dag langs bounty eilandjes, lagoons en een meer vaart. Het is zo onwerkelijk hoe mooi de omgeving van Coron is. We worden van de ene adembenemende locatie naar de volgende gevaren en tussen de middag barbecuen de mannen op de boot vis en varkensvlees, en maken prachtige salades, vers fruit, zeekraal en rijst klaar voor de lunch. Het backpack gevoel hebben we in Thailand en Myanmar achter gelaten, nu voelt het als een luxe vakantie met veel zon, zee, heerlijk eten en prachtige natuur.

Witte zandstranden en een azuurblauwe zee

Van Coron nemen we een boot naar El Nido, een dorpje in het noorden van Palawan. We hebben online gelezen dat de boottocht niet prettige is, en je alleen moet gaan als de zee kalm is. Voorbereid met wagenziekte pillen staan we op, gelukkig is het mooi weer en is de zee heel kalm. De zes uur durende bootrit gaat van een leien dakje. Als we in de buurt van El Nido komen varen we langs prachtige witte zandstranden met wuivende palmbomen en de baai van El Nido ziet er net zo uitnodigend uit. We zijn in een paradijs aangekomen. We nemen snel een tricycle naar onze bed & breakfast om onze tassen achter te laten en naar het strand te gaan om een biertje te drinken terwijl Noa op het strand speelt. Hier zouden we aan kunnen wennen.
De volgende dag ontdekken we een strand dat maar een kort tricycle ritje van het dorp is. Het heeft wit zand en een azuurblauwe zee, het is een plaatje uit je dromen. Aan het strand zitten een paar barretjes en een restaurantje dat simpele lunches serveert waardoor we er vaak hele dagen te vinden zijn. ’s-Avonds eten we in restaurantjes aan het strand terwijl de zon in een regenboog van paars, geel en oranje kleuren ondergaat en ons voeten in het zand woelen, wat is dit fijn.

20160409_105951 (1 of 1)

20160415_182727 (1 of 1)

Taytay met Spaanse invloeden

Van El Nido nemen we een bus naar Taytay, de voormalige hoofdstad van het eiland en nog steeds een klein dorpje aan de kust. Ons pension kijkt uit op het oude Spaanse fort dat nog in een prachtige staat is. Als we de receptioniste van het pension vragen naar een strand om te zwemmen, wijst ze naar een weggetje dat achter het pension door een buurt met bamboe huizen op palen boven het water loopt. Het is het begin van de middag en overal tussen en voor de huizen zijn kinderen aan het spelen die ons gedag zeggen en hun vriendjes, moeders en buren roepen om Noa te bekijken. We voelen ons een soort mini-circus die door de buurt trekt. Iedereen zegt ons gedag en wil weten hoe Noa heet, hoe oud hij is en waar we vandaan komen. Het weggetje leidt langs het water, we komen langs de natuurlijke zoet waterbronnen waar de vrouwen van het dorp de was aan het doen zijn.
Een stukje verder komen we aan bij een verlaten strand; achter het strand woont een familie in een simpel bamboe huis maar verder is er helemaal niemand. Tussen de mangrove vliegt een ijsvogel en een ander fel gekleurd groen vogeltje, en we vinden op het strand tientallen overblijfselen van inktvissen. In het lage water zwemmen honderden kleine visjes om ons heen, wat zijn de Filippijnen toch mooi.
In de buurt van Taytay is het grootste zoetwatermeer van Palawan en zou je tijdens wandeling allerlei vogels en andere dieren moeten kunnen zien. We huren een motor om erheen te rijden en lopen een stuk langs het meer, door het droge seizoen is het water ver terug getrokken. We horen heel veel vogels maar zien (met een zingende Noa op onze rug) er maar weinig. Het was een leuke wandeling maar we hadden er iets meer van verwacht.

Dorpje Tay Tay

Fort TayTay

Back to basic in Port Barton

Van Taytay willen we de bus nemen naar Port Barton, een piepklein dorpje van twee straten in een baai met een lang zandstrand. Onze bus zit bomvol, heeft een groot paar speakers waar keiharde housemuziek uit schalt en heeft alle ramen open staan. Als we gaan rijden komt de sterke zeewind door de ramen blazen, onze haren staan recht omhoog en de muziek wordt harder gezet zodat het boven de harde wind uitkomt. We gaan van harde techno, naar emotionele liefdesliedjes en terug naar nationale Filipijnse liedjes. Filippijnen houden enorm van muziek en op het lokaal transport staat vaak muziek op. De meest stoere mannen zingen net zo hard als de vrouwen en kinderen mee met allerlei liedjes.
Noa en Michiel vallen in slaap terwijl ik oplet waar we eruit moeten. We hebben op de bus een vrouw met zoontje ontmoet die ook naar Port Barton gaat en die waarschuwt ons als we in één van de buitenwijken van Roxas eruit moeten. Vanaf de afslag is het nog drieëntwintig kilometer over een onverharde weg naar Port Barton. De tricycle chauffeur bindt onze backpacks op het dak van de tricycle en daar gaan we – door prachtige groene jungle, langs hoge afgronden, door kuilen, over grind en langs rijstvelden vol met waterbuffels naar de baai. Doordat het het droog seizoen is, is er in het dorp geen stromend water en wassen we ons met bakjes water. Er is alleen ’s avonds van 18:00 tot 24:00 elektriciteit als het donker is, daardoor zijn er maar weinig winkeltjes die een koelkast hebben die het dus ook maar een paar uur per dag doet. Internet is zo traag dat we alleen kunnen whatsappen aan familie dat we goed zijn aangekomen. Heerlijk zo ver van de bewoonde wereld.

DSC_0082 (1 of 1)

Een stomdronken gevaarlijke Filippijnse opa

We hebben onze intrek genomen in een guesthouse Princesca Michaella, 100 meter van het strand en met een gezamenlijke keuken. We sprokkelen ingrediënten in de simpele winkeltjes bij elkaar om spaghetti, omeletten en pannenkoeken te maken. Het koken zonder stromend water of elektriciteit is een enorme uitdaging. Ik sta in een donker, snikheet hok, het zweet stroomt van me af en de hagedissen lopen langs de potten en pannen. Als je handen vuil zijn, of je wil iets afwassen, dan moet je eerst een emmer water bij de waterbron halen om vervolgens met een kleiner emmertje water op te scheppen uit de emmer. Het is best confronterend dat zo’n groot deel van de wereld nog op deze manier leeft.
Op de derde avond komen er Filippijnen naar het guesthouse die met de familie die het beheerd fles na fles rum achterover slaan. Ze beginnen om een uur of vijf ’s middags en als wij ’s avonds om half elf naar bed gaan wordt het steeds en steeds luidruchtiger. Michiel gaat om een uur of twaalf en om één uur vragen of het wat stiller mag, maar hij wordt alleen maar uitgelachen en erna wordt het nog luidruchtiger. Om half twee hebben we nog geen oog dicht gedaan en gaat Michiel geïrriteerd naar het groepje feestende mensen. Dit schiet bij de eigenaar, een oudere man en opa die overdag ontzettend lief voor Noa is, in het verkeerde keelgat. Hij is stomdronken en begint tegen Michiel te schreeuwen en komt hem zelfs achterna. Hij staat een kwartier lang op onze deur te bonzen en te tieren en dat we maar op moeten rotten. We zijn ons dood geschrokken. Uiteindelijk weet een vrouwelijk familie lid hem te kalmeren.
We kunnen de slaap niet meer vatten en staan om zes uur op om onze spullen in te pakken, laten het geld voor de drie nachten achter en gaan er vandoor terwijl de hele familie zijn roes aan het uitslapen is. Wat een ervaring, en dat in de Filippijnen, waar zulke zachtaardige mensen wonen. We zijn nog dagen van slag en zijn er niet geheel gerust op dat de eigenaar de volgende dag berouw heeft. We vinden een peperdure kamer op het strand met een hangmat voor de deur, de enige kamer in Port Barton en laten daar onze spullen achter want we hebben een snorkeltour geboekt.
Noa heeft door alles heengeslagen maar is desondanks moe en wij hebben een uurtje of wat geslapen maar we hebben geen zin om de hele dag herinnerd te worden aan onze angstige nacht. De snorkeltour is de perfecte afleiding, ze blijken geen andere mensen op de tour gevonden te hebben dus we hebben een privé tour langs bounty-eilanden, prachtige riffen om te snorkelen en een grote zandbank met zeesterren. Wat een heerlijke dag.

hangmat port barton

0

 likes / 3 Comments
Share this post:
  1. Anne /

    Wow, wat een mooie foto’s!!! Helaas een minder leuke ervaring met die dronken familie….. Dat moeten jullie maar gauw weer vergeten inderdaad. Xxx anne

  2. Doris de jonge /

    Alweer zo’n fascinerende aflevering van jullie reisjournaal. Geen idee dat jullie er al 5x geweest waren. Taal : Engels, Spaans of ‘inheems’? Jullie krijgen vast schubben van al dat zwemmen.. Hoe zijn de presidents verkiezingen verlopen? Rodrigo Duerte was/is de grootste kanshebber als President en Ferrdinand Marcos jr. als vice–president.
    Hartelijke groeten uit het Gooise, en blijf genieten!
    Doris

  3. Jeannette en jorgen /

    Wat een nare ervaring na die heerlijke dAgen. Gelukkig heeft Noa er niets van mEegekregEn. fijn dat de snorkeltour zo goed uitpakte!

comment this post


Click on form to scroll

Archief

> <
Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec