De grensovergang met Bolivia is de makkelijkste die we tot nu aan toe gedaan hebben. Het duurt inclusief in de rij wachten nog geen vijf minuten. We hebben amper tijd om geld te wisselen en dan gaat onze bus alweer verder. Onze eerste bestemming in Bolivia is aan de andere kant van het Titicaca meer, in het dorpje Copacabana waar ik een kamer heb gereserveerd in een heel bijzonder hotel. Dit is alvast een cadeautje van mijn zus/zwager en mij voor Michiel’s verjaardag die over een week is. De omschrijving in een reisgids begon met: “To say too much about this place is to spoil the surprise”. Je gelooft je ogen niet als je het zelf ziet: de kamers zijn een soort mini Gaudi geïnspireerde paleisjes die in een groene prachtige tuin liggen waar twee lama’s vrij rondlopen op een heuvel die uitkijkt over het dorp en het meer. Het dorp is klein en hebben we binnen een uurtje rondlopen gezien en genieten de komende dagen intens van de twee kamers; een toren van drie verdiepingen hoog met openhaard en een schelp kamer, oh, en ik vergeet bijna de jacuzzi met uitzicht op het meer. Het is ijskoud ’s nachts, zo rond het vriespunt, terwijl het overdag zo’n 16 graden wordt met een strakblauwe lucht maar door de hoogte voelt het aan als 25 graden.

Een nachtelijk avontuur

We zien op tegen de busreis naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. De bus vertrekt eind van de middag wat betekent dat we pas om een uur of elf in het centrum zijn van La Paz en we dan een taxi verder moeten nemen. Overal worden we gewaarschuwd dat kidnappingen in La Paz aan de orde van de dag zijn en we echt een betrouwbare taxi moeten nemen. We komen helaas nog later aan, maar de gids van de bus regelt een taxi voor ons bij een bedrijf waar de touroperator mee samen werkt en dus te vertrouwen is. We hebben een Airbnb in één van de rijke wijken van La Paz geboekt, maar het adres blijkt niet te kloppen. We zoeken een eeuwigheid samen met de taxichauffeur, uiteindelijk vind Michiel het wifi netwerk van de familie waar we verblijven en kunnen we onze gastheer waarschuwen ons op te komen halen. Dan blijkt dat we nog geen tien meter van zijn huis vandaan stonden. We hebben een buitenhuis in de tuin van familie met eigen tuin en keuken, wat een luxe. De avond ervoor hebben we veel van het centrum van La Paz gezien, en realiseren snel dat het één van de meest onaantrekkelijke steden is waar we ooit zijn geweest. Veel van de panden staan leeg, de wegen zijn smerig, van de panden zie je kale bakstenen, ijzer dat uitsteekt en heel veel graffiti. Als we rond middernacht rondrijden zien we overal stomdronken mannen op straat zwerven, we zijn ontzettend blij dat we in een keurige wijk zitten. Schoon, met veel speeltuinen en op vijftien minuten lopen van een grote supermarkt, winkelcentrum en de kabelbaan die ons naar verschillende delen van de stad kan brengen. Dit laatste vind Noa zo fantastisch dat we elke dag weer de vraag krijgen om met de kabelbaan te gaan.

Valle de la Luna, La Paz

Lelijk La Paz

We bezoeken een markt waar ook heksen een marktkraam hebben met o.a. lama foetussen die begraven worden in de fundering van een nieuw huis om de toekomstige bewoners geluk te brengen. Michiel vraagt één van de heksen of we een foto van haar mogen maken en ze schut heftig nee, dan maar van een afstandje de andere kraampjes fotograferen. De rest van het centrum vinden we overdag niet veel beter uit zien dan de avond ervoor en slaan we dus over. We wandelen vanaf ons huis naar de Valle de la Luna, een vallei dat eruit zien alsof we op de maan zijn beland. Omdat ik ziek raak lukt het niet meer buiten de stad nog iets te zien en reizen we door naar Oruro, een mijnstad en tussenstop op weg naar Cocachamba. In Oruro is niet veel te doen, we bezoeken een museum met een wonderlijke combinatie; mummies die bij opgravingen in de buurt zijn gevonden en de maskers en kostuums van het beroemde Oruro carnaval dat in de lente plaats vind. ’s Middags proberen we een bus te vinden die ons buiten de stad naar warmwaterbronnen kan brengen, maar na heel lang wachten informeren we bij een buschauffeur van een andere bus en blijkt er die dag geen vervoer te zijn naar de warm waterbronnen. We zijn blij als we de volgende dag weer door kunnen reizen, de temperatuur zakt ’s nachts tot onder het vriespunt en in onze kamer is geen verwarming. We slapen met zijn drieën onder vijf dekens om warm te blijven.

Heks bij haar marktkraam met o.a. lama foetussen

Groen en vriendelijk Cocachamba

Gelukkig is het in Cocachamba een stuk aangenamer, overdag zelfs 26 graden. We hebben weer een Airbnb geboekt en worden warm onthaald met zoenen van de hele familie. Monica, haar man, zoon, twee honden en kat geven ons een heerlijke thuis gevoel in hun huis omringt door planten. Elke ochtend staat er een heerlijk ontbijt voor ons klaar met verse broodjes, Boliviaanse koffie, fruit en zelfgemaakte jam. De ochtenden beginnen met lekker eten, kletsen met Monica’s man en zoon Pablo en aan het eind van de ochtend verschillende delen van de stad bezoeken; een paleis van een rijke Boliviaanse zakenman, een Jesus beeld boven op een hoge heuvel die uitzicht geeft over de hele stad, en de wekelijkse markt. We kijken onze ogen uit, de markt is een aantal wijken groot met vaste winkels, overdekte markten en duizenden kraampjes op straat. Elke wijk heeft zijn eigen specialiteit, fruit, (namaak)schoenen, de slagerswijk waar kruiwagens met ingewanden en hoofden door de gangpaden worden geduwd, pasta, groenten etc. Eind van de middag eindigen we vaak in de ijswinkel een paar honderd meter van ons gastgezin, waarna we in de laatste zonnestralen in de tuin van Monica borrelen terwijl Noa met het speelgoed van Pablo speelt en de honden door heel de tuin leid. De avonden zijn Monica en familie vaak weg waardoor we de keuken helemaal voor onszelf hebben en we er heerlijk tafelen. De laatste avond eten we pizza met Monica en haar man en kletsen nog uren over de ingewikkelde politieke situatie in Bolivia. Het derde export land ter wereld van cocaïne, en de problemen die dat met zich mee brengt. Doordat de regering ook zelf handeld in cocaïne, of smeergeld ontvangt om een oogje dicht te doen, is het een rotzooi. De mensen die in de handel van cocaïne werken verdienen zoveel geld dat ze van gekkigheid niet weten wat ze ermee moeten doen terwijl het grootste gedeelte van de bevolking straat en straat arm is. Terwijl we die middag in een prachtige park picknicken zien we een dame van een jaar of zestig met haar stok oude moeder in het gras van het park hun was doen op een bouwzeil. Ze hebben water uit een vijver gehaald waar wij kokhalzend langs liepen vanwege de geur van dode vis. Terwijl we ademloos toekijken en de treurigheid van de situatie bespreken beginnen de dames zich midden in het park uit te kleden en hun haren en bovenlichamen te wassen in het vuile water. We zijn met stomheid geslagen, als we in Nederland waren geweest had ik ze beiden een warme douch aangeboden in ons eigen huis. Hoe kunnen de cocaïne baronnen en Boliviaanse regering toch zo egoïstisch zijn, je moet je toch doodschamen als je zo rijk bent dat je letterlijk bergen zwart geld in je garage hebt liggen (we hebben de foto’s op het internet gezien) terwijl een groot deel van je eigen volk niet eens (schoon)stromend water heeft of een huis? Ik begrijp er niks van, ik kan het in ieder geval niet aan zien. En overal waar zwervers bij ons komen bedelen geven we brood, wat dankbaar in ontvangst wordt genomen.

Uitzicht over Cocachamba

Het slechte weer haalt ons in

Als het tijd wordt om door te reizen en we het weer opzoeken voor Santa Cruz blijkt dat we daar een aantal regenachtige dagen tegemoet gaan. Terwijl we hier juist veel van de natuur wilden gaan zien omdat dat tot nu aan toe nog niet is gelukt. In Santa Cruz hoort het tropisch weer te zijn zowel overdag als ’s nachts en we hopen maar dat we er niet te veel hinder van hebben. Santa Cruz is de grootste stad van Bolivia, en als we na een elf uur durende busrit de eindeloze rotondes afrijden zien we het met eigen ogen hoe groot het is. We slapen in een guesthouse achter een pizza restaurant, en ondanks dat de kamer schoon en fijn is, is de gezamenlijke badkamer en keuken erg vies want een ontzettend naar gevoel geeft. We overwegen om een auto te huren en een aantal bezienswaardigheden in de provincie te bezoeken om te ontsnappen, maar de wegen zijn door de regen zo slecht dat het te gevaarlijk is om daar te rijden. We gaan op een regenachtige dag waarop de middag droog zou moeten zijn naar een grote botanische tuin dat meer op een gigantische jungle van een paar honderd hectare lijkt en is. Als we nog geen tien minuten in het park zijn begint het te regenen, steeds harder en harder, we schuilen bij de overdekte composthopen met nog een Boliviaanse familie met twee kleine kinderen tot dat de enorme tropische hoosbui voorbij is. We dubben of we alsnog het park in gaan of naar huis, maar zijn zo klaar met het zitten in een kamertje dat we het park in gaan. Helaas de foute beslissing want als we drie kilometer het park in zijn krijgen we nog een regenbui, gelukkig heb ik een poncho mee waar Noa onder kan schuilen in de draagzak op mijn rug. Maar alles wat er onder mijn poncho uitsteekt, en heel Michiel is doorweekt als we weer bij de ingang komen. Het park ligt aan een snelweg en de parkwachter wil geen taxi voor ons bellen, we proberen aan de kant een taxi aan te houden maar iedereen rijdt door. Gelukkig krijgt Michiel het idee om te wachten bij de poort van een bierbrouwerij een paar honderd meter verderop, en daar hebben we binnen een paar minuten wel een rit naar huis. Als we thuis komen Skypen we met Michiel’s ouders om onze slecht bui weg te praten en even de gezelligheid van Nederland te voelen. Dat doet ons goed, we gaan gauw een knoop doorhakken over wat we gaan doen, daar lees je meer over in onze volgende blog.