De volgende dagen zoeken we uit hoe we met het locale vervoer, minibusjes die door de vallei vaste routes rijden, naar verschillende dorpen kunnen reizen. De busjes kosten slechts een dollar of anderhalf voor een uur tot twee rijden, geven ons veel leuke ervaringen en besparen ons honderden dollars aan tours die de exact zelfde route rijden maar dan in grote touringcars met een gids. De meest indrukwekkende Inca ruïne is die bij het dorpje Pisac. We laten ons de 8 kilometer naar boven brengen met een taxi om daar in een volledig dorp rond te kunnen lopen. De omgeving is prachtig, hoge groene bergen bergen zo ver we kunnen zien. Overal rond het dorp liggen landbouw terrassen gelaagd over de berg, er is bijna niemand en als we aan het eeuwenoude Inca wandelpad terug naar het dorp beginnen laten we de allerlaatste mensen achter ons. Het is makkelijk om je voor te stellen hoe hier eeuwen geleden, langs de steile trappen en rotswanden, de Inca’s de wacht hielden, uitkijkend over de gigantische vallei. We lopen via eindeloze trappen xxxx meter omlaag naar het dorp, een magische ervaring zo in ons eentje denkend aan alle Inca’s die hier gelopen hebben. De volgende dag hebben we een rustdag in Cusco. We hebben al van heel veel mensen gehoord dat het een ontzettend gezellig dorp is, en we hebben dus ook veel dagen gereserveerd om van de stad te genieten. We vinden een klein cafeetje met heerlijke (paddestoelen)burgers en milkshakes die zo groot zijn dat ze eigenlijk al genoeg zijn als volledige maaltijd. We willen nog heel graag naar een laboratorium waar de Inca’s het verbouwen van verschillende gewassen testten en een zoutmijn waar we over gelezen hebben dat prachtig zou moeten zijn. We hebben al plaatjes gezien van het gigantisch grote spiraalvormige laboratorium wat in het echt nog indrukwekkender is. Maar de oude Inca zoutmijnen zijn helemaal verbluffend; een volledige vallei is door de Inca’s omgetoverd tot honderden zoutbaden. Ze worden gevoed door een natuurlijke warmwater bron met een hoog zoutgehalte. De dorpsbewoners nemen door het jaar heen beurten met het verwerken van zout. Afhankelijk van de grote van de familie krijgen ze een aantal baden toegewezen die ze onderhouden, vullen en weer leeghalen tot ze genoeg zout hebben verwerkt. Afhankelijk van de skills van de familie zien de baden er van donkerbruin/rood tot wit uit. Het is een onwerkelijk beeld, we mogen tussen de baden in over de dunnen randjes lopen om de verschillende kleuren te aanschouwen en de dorpelingen aan het werk te zien met het oogsten van het zout.

Inca ruins bij Pisac

Inca zoutmijn bij Maras

Eindelijk naar Machu Picchu

En dan is de tijd aangekomen om naar Machu Pichhu te gaan, de reden waarvoor Michiel naar Zuid-Amerika wilde komen. We hebben al zoveel mooie dingen gezien in de Sacred Valley dat ik een beetje afwachtend ben over Machu Picchu en ook opkijk tegen de duizenden mensen die er ook zullen zijn om hetzelfde beroemde Inca dorp te bekijken. Om honderden dollars per persoon te besparen voor een treinrit van slechts een paar uur hebben we maanden research gedaan en besloten om een Inca trail te lopen van een elektriciteits-centrale in de vallei naar het dorp bij Machu Picchu. We moeten eerst zes uur lang door de bergen rijden naar de centrale, en ondanks pilletjes tegen wagenziekte wordt iedereen, inclusief wij, goed beroerd van de honderden haarscherpe bochten. Tegen de tijd dat we het busje uitkomen heeft Noa twee keer overgegeven en zitten we onder het overgeefsel. Bij de electriciteits centrale is een simpel lokaal restaurantje dat voor 2 euro een typisch Peruaanse lunch van een soep en stuk kip met patatjes, een paar blaadjes sla en rijst serveert. Even onze magen vullen voor de wandeling door de vallei, die ons 3 uur langs de treinrails voert en een groot deel langs een bulderende rivier. De wandeling is prachtig, overal om ons heen vliegen papegaaien, we zien onderweg in de bossen een groot knaagdier en we komen duizenden vlinders tegen. Aan het einde van de route moeten we door een treintunnel heen, we hebben zaklampen mee genomen en zien in de verte de uitgang al. Als we halverwege zijn horen we achter ons een trein aankomen; het schelle geluid van de fluit van de locomotief hoor je door de hele vallei en tunnel. We beginnen steeds sneller te lopen om niet tegen de muur van de tunnel te moeten staan terwijl een duizenden kilo wegende trein voorbij dendert. Als we de tunnel uit rennen en opzij duiken komt de logge dieseltrein voorbij rijden, pffff net op tijd. Bekijk hier het filmpje van de dieseltrein die langs komt rijden.

Machu Picchu

Treinbrug in de vallei van Machu Picchu

Blote billen in een warm water bron

De volgende ochtend verslapen we ons en lukt het niet om de eerste bus van 05:30 te halen naar Machu Picchu. Als we om zes uur bij de busstop aan komen wandelen staat er al een rij van honderden mensen. De ene na de andere volle bus rijdt af en aan. Het is alsof we naar Dance Valley gaan; er hangt een gespannen sfeer van iedereen die verwachtingsvol staat te wachten. Als we boven op de berg aan komen staan er weer gigantisch rijen, maar dit gaat een stuk sneller want na een kwartiertje zijn we binnen. Helaas is het al ontzettend druk en moet je bij alle mooie plekjes eindeloos wachten om een foto te nemen. De charme van Machu Picchu ontgaat ons steeds meer, hoe later het wordt en hoe meer mensen er komen. Na een uur of drie rond gelopen te hebben tussen de drommen mensen zijn we klaar. Het is een mooi dorp, maar we zijn een beetje underwhelmed, na alle ophef en alle moeite om hier te komen hadden we er meer van verwacht. ’s Middags gaan we naar de warmwater bronnen in het dorpje Aguas Calientes, een series van baden met donker water vol mineralen en als het goed is helende krachten. In het warmste bad zitten een man of vijftien, Michiel en ik kijken een beetje schuw om ons heen naar de grote gespierde Zuid-Amerikanen, sommige met lang haar en veel juwelen, terwijl wij door de mannen van top tot teen bekeken worden en Noa met veel glimlachen aangemoedigd wordt in het bad te springen. Als Noa boven komt roept hij hard, wow, dit is gezellig. We moeten heel hard om hem lachen, wat een jongetje. Het was aan het druppelen toen we de baden aankwamen, maar nu komt er een gigantisch regenbui naar beneden, heerlijk om in het warm water te baden terwijl de koude druppels op alles vallen wat boven het water uitsteekt. Noa ontmoet in een ander bad een jong verliefd stel dat helemaal gek van hem is en met hem op de foto wil. Noa poseert trots in allerlei standen met het stel, als ze na een tijdje de aandacht voor hem verloren zijn weet hij niet alleen hun aandacht opnieuw te trekken maar ook die van iedereen in de andere baden door zijn zwembroek uit te trekken en die al giechelend in het donkere water te gooien. Terwijl ik probeer zo snel mogelijk op de tast zijn zwembroek te vinden rent Noa in zijn nakie langs de baden, genietend van alle aandacht die hij krijgt.

Sushi aan het strand

We hebben gekozen voor een vlucht van Cusco naar Lima, in plaats van een 24 uur durende busrit. Op het vliegveld bij de gate vind Noa twee Peruaanse vriendjes en stoot tijdens het spelen met zijn hoofd tegen een plantenbak. Er gutst bloed uit zijn hoofd en van overal op het vliegveld komen er mensen aan rennen om te helpen. We worden door de security terug naar de incheckhal geleid en naar de EHBO, er is een dokter die Noa’s hoofd wil hechten maar Noa is helemaal overstuur. Hij roept eindeloos, wegwezen, laten we wegwezen, we moeten hem met man en macht vasthouden zodat de dokter Noa kan hechten. Helaas missen we onze vlucht maar worden we gratis om geboekt naar een vlucht die een uur later gaat. Doodmoe van de adrenaline komen we in Lima aan waar we opgehaald zouden worden door ons guesthouse. Helaas hebben ze ons telefoontje om de vertraging door te geven niet begrepen en staat er niemand, maar het hostel regelt dat er een half uur later wel een auto komt. De volgende ochtend moeten we alweer vroeg op om naar een groot busstation te gaan waarvandaan de bussen naar het noorden vertrekken. We hebben een acht uur durende busrit voor de boeg, maar ook het vooruitzicht van verse sushi, want we verblijven bij een gezin dat naast kamers verhuren, ook een sushi restaurant runt. De zoon van het gezin is kok, heeft een tijd als kok in Lima gewerkt bij een beroemd restaurant en zijn sushi is uitgeroepen tot de lekkerste van Peru en dat kunnen we volledig beamen. Hij is stomverbaasd dat Noa zo zit te smikkelen en vertelt vol trots aan iedereen dat een drie jarig jongetje van zijn sushi houdt.

Sushi boot

Genieten van de Peruaanse stranden

We zijn in een dorpje aan de kust vlak bij de stad Truijlo, het dropje heet Huaanchaca en onze slaapplaats is slechts honderd meter van het strand. Op de hoek van de straat zit een bakker die vers brood verkoopt en op de markt kopen we ingrediënten voor het avondeten. Op het strand verhuren ze voor een paar euro voor een hele dag strandstoelen met een parasol erboven, we zitten prinsheerlijk aan de kustlijn terwijl Noa om ons heen met stenen en zand speelt en de pelikanen in grote getallen rondvliegen naar plekken waar scholen vis zwemmen. Soms zijn er groepen van twintig of dertig vogels tegelijkertijd aan het jagen, ze vliegen eerst heel hoog om vervolgens met een noodgang recht naar beneden het water in te duiken en voldaan boven te komen met een bek vol vis. We zouden hier wel dagen achter elkaar kunnen zitten en genieten. Maar we hebben, te snel, al een guesthouse geboekt nog noordelijker richting de Ecuadoraanse grens. We hebben een kamer in een grote villa met een klein zwembadje dat uitkijkt over de prachtige verlaten stranden van Los Organos. Om er te komen hebben we een flinke rit voor de boeg, we worden door de vader van het gezin afgezet bij het busstation in de volgende stad, en moeten daarna tien uur in de bus zitten. Als we in de dichtstbijzijnde stad aankomen blijkt dat we de laatste bus naar het dorpje gemist hebben. Een jonge Peruaan die we op de bus ontmoet hebben kent de stad en helpt ons aan een slaapplaats. Een guesthouse dat hij zelf gebruikt als hij tussen opdrachten op schepen thuis is om zijn vriendin te bezoeken. De kamer is heel erg simpel, de muur met de volgende kamer is een gordijn en de kakkerlakken rennen rond de vieze wcpot als ik ’s nachts naar de wc moet. Maar we zijn de jongen erg dankbaar dat we een veilige plek hebben om te slapen en hij ons er ook nog eens naartoe heeft gebracht terwijl het al laat in de avond is en hij onderweg is naar zijn vriendin die hij al een jaar niet gezien heeft. We blijven ons op reis verbazen over de eindeloze vriendelijkheid van vreemden. Als je ooit twijfelt in de goedheid van mensen zou je eens een tijdje moeten gaan backpacken.

Strand Huachaca

We slapen amper en staan vroeg op om snel richting het dorp te vertrekken, de eigenaar is heel vriendelijk en helpt ons met vervoer naar het busstation. Daar kopen we voor een paar cent een ontbijt van broodjes met ei (tortilla) en laten ons naar Los Organos brengen. Het strand is heel breed met een groot duin gebied waar Michiel van oud bamboe provisorisch een overkapping/windscherm weet te maken zodat we in het zachte zand uit de zon en wind kunnen liggen. Ook hier vliegen er af en aan groepen pelikanen over het water, maar ook roofvogels die de vele lijken van vissen en zelfs een zeeleeuw die op het strand is aangespoeld leeg eten. Het is er fantastisch en de volgende dag regelen we met de eigenaar dat we nog een paar dagen langer kunnen blijven wanneer we erachter komen dat er een snellere route vanuit het dorp naar de grens is zonder eerst terug te hoeven naar het zuiden. Het voelt als een vakantie op reis.

Strand van Los Organos