Vaak genoemd door bezoekers als het hoogtepunt van hun reis naar Laos is de Bolaven Southern Swing. Ik las me in Nederland al in op dit rondje op de motor van zo’n 150 kilometer en meerdere dagen door een groot, hoog gebied vol watervallen en koffieplantages. Met Noa twijfelde we of we het aandurfde op de motor en of Noa het leuk genoeg zou vinden om uren op een motor te zitten.
In Pakse proberen we een paar dagen een motor uit voordat we beslissen om de Bolaven Southern Swing te rijden. De Laoaanse mensen rijden vrij netjes en zacht op de wegen, en Noa blijkt het helemaal fantastisch te vinden. We kunnen voor alle drie helmen krijgen bij de verhuurder en voelen ons zo veilig als het kan met een peuter op de motor.
In ieder geval een fantastisch alternatief op het Laoaanse openbaar vervoer, wat keurig netjes op tijd vertrekt maar vervolgens ongedefinieerd lange tijden doet over aankomen op bestemmingen. Dit omdat bussen regelmatig panne krijgen, er veel omgereden wordt om passagiers en goederen op te halen en er onderweg eindeloos gestopt wordt bij stalletjes aan de rand van de weg om eten te kopen en mensen de benen te laten strekken. Zo doen we bijvoorbeeld 6,5 uur over een rit van 239 kilometer, waarvan van te voren verzekerd was dat dit zo’n 3 uur zou duren.

Dag 1 – Ontbijt uitkijkend op een waterval

Als we onze spullen in een vergrendeld hok bij ons guesthouse hebben achtergelaten, en onze laptop en geld in de kluis bij de eigenaar liggen gaan we meteen op pad om naar de eerste waterval te rijden voor ontbijt.
We rijden Pakse uit en vervolgens over een lange weg met eindeloze ijzersmeden. De vuren laaien hoog, en mannen slaan om de beurt op aambeelden waar gloeiend ijzer op ligt. Pok, pok, pok horen we kilometers lang als de hamers met kracht op het ijzer neerkomen. Langs de weg verkopen de smeden hun handelswaar, met name hakbijlen en messen. Als we verder rijden begint het verkeer af te nemen en stoppen we zodat ik het stuur kan overnemen.
De watervallen zijn prachtig, en in de schaduw van de bomen heeft een Laoaanse zakenman jaren gebouwd aan een resort met restaurant erbij. We lezen geboeid zijn levensverhaal; toen hij deze waterval ontdekte hadden de mensen uit de dorpjes eromheen een rotzooi van de waterval gemaakt, de rivier leeggevist en het wild in de jungle bijna opgejaagd. Hij was zo onder de indruk van de schoonheid van de waterval dat hij het zijn levensmissie maakte om het schoon te maken en bereikbaar te maken voor het publiek. Alleen werd hij blind door een coma na geplaagd te zijn door malaria, en heeft hij nooit de resultaten van zijn passie kunnen zien. Al zegt hij zelf dat hij veel plezier haalt uit het horen klinken van lepels en vorken en het gepraat van mensen in het restaurant.
Wat een mooie plek, terwijl we stokbrood met ei, lokale koffie en fruit eten en drinken vliegen de vlinders over onze tafel en kijken we uit op de bulderende waterval, zie ook het filmpje van de waterval.

Basic is er niks bij

Na het ontbijt rijden we door naar Tat Lo, een gebied met drie watervallen. We rijden het dorpje (een straat met zo’n vijftien huizen) binnen naar de eerste waterval. Een hele brede prachtige waterval met wederom een restaurant erbij, een perfecte plek voor een Laoaanse lunch van gebakken rijst en noodles.
Er zijn een vijftal guesthouses in dit gebied en helaas zitten ze allemaal vol, wie verwacht dat het in een gebied ver van de toeristische steden zo vol zit? We kunnen wel slapen op een slaapzaaltje bij een hele basic homestay die Sabai-Sabai heet. De slaapzaal bestaat uit drie dubbele matrassen op de grond in een bamboe kamertje boven de bar/restaurant. We doen het maar want de volgende stad is te ver rijden en voor € 3,60 per nacht kunnen we ook niet veel verwachten.

We gaan gauw omkleden en heerlijk zwemmen in het rustige water beneden aan de waterval. Daarna met de motor naar de derde waterval die volgens de omschrijving erg indrukwekkend vijftig meter naar beneden valt. We rijden een onverharde weg op langs een dorp tot we realiseren we dat we te ver zijn gereden en het dorp zelf in moeten.
Het dorp bestaat uit een twintigtal houten hutten op palen, de huizen zijn in een cirkel gebouwd en staan op rode aarde. Alles in het dorp ligt onder een laag dikke stof van de aarde, de mensen zijn allemaal vies en de meeste hebben maar half kleren aan en overal lopen honden, kippen en varkens. In zo’n primitief dorp zijn we nog nooit geweest.
We stoppen de motor bij een bord waarop staat dat het nog 600 meter lopen is naar de waterval. Er komen allerlei kinderen naar ons toe om te bedelen voor geld, we zeggen duidelijk maar zeer ongemakkeljk nee en beginnen aan het pad tussen de huizen door richting een stroompje.
We lopen door moestuinen, rijstvelden en jungle en komen bij de voet van de waterval uit, waar door een dam de waterval nog maar een fractie is van wat het geweest is. Nog steeds indrukwekkend en in de achtergebleven kuilen in de gigantische keien (met soms een diameter van 10 meter) kunnen we zwemmen. Er is helemaal niemand bij de waterval, ongelovelijk.

Ondergedompeld in Laos

Als we vlak voor het donker terugkomen bij de bamboo homestay gaan we in de tuin een cocktail drinken. De eigenaar heeft een westerse cursus koken en cocktails maken gevolgd en maakt voor € 1,25 bizar lekkere capahrina’s. Ook heeft ze een dochtertje van Noa’s leeftijd en binnen tien minuten zien we Noa langsrennen met alle kindjes uit het dorp.
Terwijl we zitten na te genieten van de dag zien we varkens op straat lopen, geiten en horen we luid geloei van een koe. Niet veel later loopt er een volledige kudde koeien op nog geen twee meter afstand van de tuin van het guesthouse. Zie ook het filmpje die Michiel maakte. We voelen ons volledig ondergedompeld in het Laoaanse boerenleven. Nadat al het vee is langs gekomen krijgen we ons bestelde eten, kip met patat en een salade, hmmmmm en dat in een piepklein dorpje op het Bolaven Plateau.
Terwijl we eten komt er een grote groep Nederlanders en Amerikanen in het restaurant en voelen wij de bui al hangen. Ze blijven tot diep in de nacht luidruchtig bier drinken. Helaas lukt het Noa maar niet de slaap te vatten omdat de muziek onder de matras keihard aanstaat, dus gaan we bij hem liggen. Het wordt een hele korte nacht, gelukkig slaapt Noa wel maar wij helaas niet veel.

Dag 2 – Weer een prachtige waterval

In de ochtend pakken we onze tas in en besluiten een stuk te gaan rijden naar een koffieplantage waar ik online plaatjes van heb gezien. Even de rust opzoeken en goed ontbijten na zo’n slechte nachtrust. De koffieplantage is een oase van rust, het voelt alsof we een Afrikaanse luxe lodge oprijden. Een uitgestrekte prachtige tuin, vijvers, bloeiende bomen, struiken en planten en overal zien we vlinders, sommige zo groot als een vogeltje. We eten een heerijk ontbijt en drinken uiteraard koffie van de koffieplantage.

Vandaag rijden we terug richting Pakse en bezoeken onderweg nog een aantal watervallen. De een nog prachtiger dan de ander, we kunnen er geen genoeg van krijgen. En bij de meeste watervallen zijn heerlijke restaurantjes zodat je kan lunchen of snacken terwijl op de achtergrond de waterval buldert.
Tussen de watervallen door rijden we in het zonnetje, dik ingesmeerd met zonnebrand creme factor 50, en onder luid gezing van Noa. Hij vind het fantastisch op de motor en zingt luidkeels “Bob de bouwer”, “Olifantje in het bos”, “Vader Jacob”, en een zelf verzonnen liedje als er koeien op de weg lopen. “Koeien op de weg, koeien op de weg, koeien, koeien, koeien op de weg!”. En overal worden we door mensen vriendelijk begroet – en het leukste: hele groepen kinderen die van en naar school lopen: “Sabaidee”, ofwel hallo/welkom. We zwaaien links en rechts van de weg en roepen vrolijk terug; “Sabaidee, Sabaidee”.

De laatste waterval van de dag is een plek waar je kan zwemmen, als we aankomen is er een Laoaans stel dat na een kwartiertje weggaat, we zijn alleen bij een waterval die zo’n vijftien meter naar beneden valt over een breedte van zo’n vijfentwintig meter in een soort kom die volgroeit is met varens. We horen onbekende vogel geluiden en zien overal vlinders vliegen. Het is een waar sprookje. Voor een euro kun je een vlot huren die via een touw richting de waterval getrokken kan worden. Noa vind het eerst een beetje eng, maar hoe vaak krijg je nou de kans om bij zo’n mooie waterval tot vlak eronder te komen? Hij wil uiteindelijk toch mee, en we komen vlakbij terwijl er in het zonlicht in combinatie met de spetters van de waterval overal om ons heen regenbogen zijn. Dit is te mooi om waar te zijn.

Terug in Pakse

Wat een heerlijke motortocht, doodmoe van alle indrukken komen we terug in Pakse aan bij ons, inmiddels, vertrouwde Nang Noi guesthouse waar de eigenaren ons met een glimlach en al onze spullen staan op te wachten. We kopen meteen buskaartjes voor de lokale bus naar Savannakhet, een tussenstop tussen Pakse en Tha Khaek. De busrit in een keer is zo’n 5 uur, maar kan oplopen tot 10 uur, dat zien we met Noa niet zitten dus breken we de reis op in twee delen.
Omdat we de smaak te pakken hebben met het motor rijden willen we naar Tha Khaek, een dorpje aan de rand van een prachtig natuurgebied en het startpunt van nog een motorrit van 500 kilometer. Na een goede nachtrust worden we door de vrouwelijke eigenaresse uitgezwaaid met zelfgemaakte lekkernijen, bananenbladeren met daarin rijst gezoet door gecondenseerde melk en rozijnen, hmmm. Haar man is zo lief om ons bij het busstation af te zetten zodat we niet met Noa met het openbaar vervoer hoeven. Het is bijna jammer dat we weer door moeten, maar het volgende avontuur wacht op ons.