Van Tha Khaek willen we naar de hoofdstad Vientiane waar we bij een appartementen-complex een klein appartementje hebben geboekt met een keukentje. We kijken uit naar wat zelfstandigheid na weken in restaurants te hebben gegeten. De reis naar Vientiane kan via een nachtbus, maar die vertrekt om 1 uur ’s nachts en dat zien we met Noa niet zo voor ons dus nemen we de ochtendbus. We hebben VIP kaartjes besteld, want het is een zes uur durende rit en we willen met Noa comfortabel zijn.
De bus is heel luxe met een tafeltje voor ons en we zijn helemaal in ons nopjes, deze reis wordt een peulenschil. Maar je raad het al, hadden we maar iets minder snel gejuicht, want als we anderhalf uur onderweg zijn stoppen we plots en na drie kwartier rommelen aan de motor (terwijl we met alle andere passagiers aan de rand van de weg schuilen in de schaduw), blijkt de bus niet meer te repareren. De buschauffeur houd een lange afstandsbus aan, en gelukkig, er zijn nog plekken voor bijna alle passagiers. Het is een slaapbus, dus we hebben twee ligstoelen, we zijn erg blij dat we maar kort hebben hoeven wachten want we hebben nog een lange rit voor ons. Noa valt na wat spelletjes spelen in een diepe slaap en wij kijken uit het raam naar alle dorpjes waar we langs rijden. Het voelt bizar om zo liggend uit het raam te kijken.
Uiteindelijk komen we uren later aan dan oorspronkelijk gepland, en nemen een gezamenlijke tuk-tuk naar ons appartement. Dat ligt in een van de wijken die grenst aan het centrum, maar niet een wijk waar veel toeristen komen dus de tuk-tuk chauffeur probeert ons onderweg drie keer op een verkeerd punt af te zetten. Gelukkig hebben we van te voren precies opgezocht waar we moeten zijn zodat we niet opgelicht worden. De rit zou volgens de eigenaren van het appartement maar 20 minuten duren, maar door de de tuk-tuk chauffeur duurt het anderhalf uur! Pffff, wat begon als een voorspoedige dag is een van de langste van onze reisdagen geworden.
De ontvangst bij het appartement is warrig, niemand spreekt Engels en het appartement is helaas niet wat we verwacht hadden. Het is niet schoongemaakt, en er is alleen een magnetron in de keuken. Wel hebben we een eigen badkamer en grote kamer met tv en kast, fijn na de simpele guesthouses en het is te laat om nog naar iets anders op zoek te gaan, en als het goed is wordt er elke dag schoongemaakt, dus toch maar uitpakken.

Noa is jarig

We gaan in de buurt gauw opzoek naar eten want het is al bijna 12 uur geleden sinds we op de tuk-tuk in Tha Khaek stapte. In de buurt vinden we alleen een groot hip openlucht restaurant waar een band speelt. Te duur voor ons budget maar wel veilig voor onze westerse magen en darmen. Noa vind de band natuurlijk fantastisch en staat al gauw vooraan bij het podium te heupwiegen op zijn schattige slippertjes terwijl de band vertederd naar hem kijkt en trots verder speelt.
Noa heeft een grote fanbase en wordt door alle bediening en gasten continue in de gaten gehouden. De volgende ochtend zingen we Noa wakker en hang ik snel slingers op terwijl hij doucht. Eigenlijk was hij al eerder jarig, maar toen waren we in een piepklein dorpje en konden we niks vieren dus hebben we zijn verjaardag uitgesteld. In Nederland heb ik blogs gelezen van mensen met kinderen die op reis waren in Vientiane en heel positief waren over een cafe met speeltuin. Daar gaan we ontbijt eten terwijl Noa eindeloos op de speeltoestellen speelt, en ik het zojuist gekocht blauwe papier met plakband in elkaar zet tot een mooie verjaardagsmuts. De muts heeft hij zelf besteld heeft toen we hem vroegen wat hij voor zijn verjaardag wilde doen, en gaat dan ook niet af tot hij naar bed gaat. Wat een schatje.
Daarna gaan we naar de enige speelgoedwinkel in Vientiane om cadeautjes uit te zoeken. We vieren zijn verjaardag verder door te gaan zwemmen, berichtjes van familie bekijken, taart eten en als afsluiter pizza eten. Noa heeft het nog dagen over zijn “grote” dag en of we weer zo’n dag kunnen hebben.

Noa’s third birthday

Vientiane in de kou

In het centrum regelen we fietsen zodat we van en naar het appartement kunnen fietsen, want de tuk-tuk is veel te duur. Een ritje van drie kilometer met de tuk-tuk kost ons 4,5 euro, evenveel geld als een rit in een lange afstandsbus met drie uur reizen kost, en een substantieel percentage van ons dagelijks budget en dat voor een enkeltje naar de stad.
Omdat de Lao mensen niet gewend zijn dat er westerlingen met kind op de fiets rijden, rijden ze met een grote boog om ons heen, wat heerlijk fietst op de drukke wegen. Zo fietsen we kris-kras door de stad – we bezoeken tempels, de bowlingbaan, supermarktjes voor ingrediënten voor magnetron maaltijden (wist je dat je heerlijke spaghetti, wentelteefjes en gebakken eieren kan maken in de magnetron?) een Laoaanse Arc de Triomphe, de ochtendmarkt en nog veel meer.
De temperatuur is inmiddels flink gedaald, overdag wordt het niet warmer dan 16 graden en ’s nachts daalt de temperatuur nog een aantal graden. In het appartement is het ook flink koud, zonder goed sluitende ramen en zonder verwarming wordt het steeds kouder. We slapen met thermo-ondergoed, dubbele dekens en onze jassen aan tegen elkaar om warm te blijven. En twijfelen of we vervroegd door willen reizen naar het noorden, maar daar blijkt het nog kouder te zijn en voor het eerst in de geschiedenis van Laos gesneeuwd te hebben. Veel mensen zijn aan de kou overleden, nog maar niet te spreken over vee en vis. We spreken af dat we naar Thailand afreizen als de kou nog lang aanhoud want de kou heeft Thailand als een van de weinige Aziatische landen wel overgeslagen.

Warming up underneath blankets

Temple at Phu That Luang

Vang Vieng tussen het karst gebergte

Als we de bus naar Vang Vieng nemen voorspelt het weer iets warmere temperaturen, en zowaar als we in Vang Vieng uitstappen schijnt de zon en is het 28 graden, heerlijk. In de bus raak ik aan de praat met een vriendelijke Brit die nu door Laos en Vietnam reist maar zwijmelend terug denkt aan zijn wereldreis van een jaar twintig jaar daarvoor als hij vraagt hoe lang wij op reis zijn. De mooiste ervaring van zijn leven, zegt hij zonder twijfel, we realiseren ons weer even dat we nog elf maanden te gaan hebben, wow.
Ik heb van te voren guesthouse Maylyn uitgezocht met een grote tuin voor Noa, en het is er prachtig. De tuin is uitgestrekt, en heeft een brug over een riviertje zodat je door kan lopen naar nog meer tuin met bloeiende struiken waar de mooiste vlinders rond vliegen. Die tuin aan de overkant van de rivier kijkt uit over, in wolken gehuld, karst gebergte – wat een mooi plekje. De eigenaren zijn een Ier, getrouwd met een Laoaanse. Als Joe onze vlinderfoto’s ziet maakt hij een praatje. Hij fotografeert zelf ook de vlinders in zijn tuin en laat trots een vlinderboek zien waarin tientallen van zijn foto’s zijn gepubliceerd.
We willen veel langer blijven in dit prachtige guesthouse maar ons visum loopt af, en het blijkt dat het verlengen van ons visum hier dubbel de prijs is dan als we het in de volgende stad regelen dus we reizen met tegenzin door. Maar we nemen nog wel een dag om op de motor de omgeving te verkennen. We beklimmen een berg voor een uitkijkpunt over de valleien rond Vang Vieng, bezoeken een blue lagoon en rijden een mini-loop van zesentwintig kilometer door het prachtige landschap.
Dit is zo’n plek waarvan we zeker weten dat we er ooit nog een keer terug zullen komen, zo’n plek waarvan je droomt in drukke, hectische tijden terug in Nederland als je snakt naar rust en natuur.

Karst mountains Vang Vieng

Vlinder Maylyn guesthouse

Vlinder Maylyn guesthouse copy

In een slakkengang door Luang Prabang

We weten nog niet helemaal voor hoeveel dagen we ons visum willen verlengen en hoe we naar de Thaise grens gaan reizen. De Lao jungle roept ons om er doorheen te trekken en het noorden van Laos staat beroemd om zijn mooie wandelingen. Maar de weg vanaf Luang Prabang (de stad waar we ons visum kunnen verlengen) naar de nationale parken is er een van meer dan een dag reizen. Eerst maar naar Luang Prabang en dan wat uurtjes research.
Op de bus ontmoeten we een Brits echtpaar die een Lao schoonzoon hebben. Ze zijn samen met hem onderweg naar hun Britse dochter en twee kleinkinderen. Ze hebben allerlei tips voor Noa in Luang Prabang, en we nemen samen een tuk-tuk naar hun guesthouse in de hoop dat er plek is, maar helaas. De komende dagen komen we ze op straat, in een restaurant en bij een waterval nog een paar keer tegen en ontmoeten zo ook hun dochter en kleinkinderen.
Inmiddels hebben we besloten dat we nog 11 dagen ons visum willen verlengen en gaan de volgende ochtend meteen op pad. De instructies in onze reisgids over waar het immigratiekantoor is kloppen niet meer. En ook de instructies die we op wiki-travel vinden zijn niet meer juist, op dat adres hangt een briefje dat het kantoor verhuisd is naar het politiekantoor. Daar zijn we tijdens het zoeken al een paar keer langs gelopen – maar daar aangekomen blijkt dat we onze pasfoto’s vergeten zijn en moeten nog een keer heen en weer naar het guesthouse om ze op te halen. Een kwartier voor sluitingstijd lukt het als nog de verlenging aan te vragen pffff, net op tijd.
We verblijven nog vijf dagen in Luang Prabang, wat een enorm toeristische, maar mooi stadje is aan de Mekong. We genieten van rustige dagen slenterend door het centrum, over de avondmarkt, biertjes drinkend aan de Mekong, nieuwe Lao gerechten uit proberen, spelen in de tuin van het guesthouse, bezoeken de prachtige tempels, een uitkijkpunt boven de stad, en een waterval met een berenopvangcentrum. We hebben ons tempo verlaagd want we merken dat Noa wat moeite heeft met alle indrukken verwerken en voor het eerst ’s nachts aan het spoken is. Gelukkig helpen de rustige dagen en slaapt hij na een paar dagen weer heerlijk door.

Luxe cruise over de Mekong

We hebben de route van onze laatste dagen naar de grens helemaal uitgestippeld, we vinden een luxe boot die de Mekong opvaart van Luang Prabang naar Huay Xai aan de Thaise grens in twee dagen met halverwege een overnachting in een klein dorpje, Pakbeng. De boot is veertig meter lang en heeft naast zonnestoelen, ook loungebedden en tafeltjes om aan te zitten. We denkend dat we ons alle drie wel kunnen vermaken op de boot en het een stuk aangenamer zal zijn dan het alternatief, een twaalf uur durende busrit. Het kost ons drie dagen om de boot te boeken omdat het lastig is het kantoor te vinden en het ook nog vaak dicht is, maar op het nippertje krijgen we de bevestiging dat de betaling ontvangen is en we de volgende ochtend opgehaald worden door een minivan.
De cruise is helemaal fantastisch. We worden verwelkomd door een Lao gids die meteen weg is van Noa, goed Engels spreekt en de hele reis zorgt dat iedereen op de boot het naar zijn zin heeft. Ook de bedienende dames op de boot zijn vriendelijk, koken heerlijk en zijn gek van Noa en blijven hem de hele boottocht banaantjes en mandarijnen toe stoppen. De boot is reuzegroot, en ondanks dat er vijftig man op past zijn er maar vijftien gasten aan boord, heerlijk. Noa heeft alle ruimte om te spelen en wij hebben tussen het spelen door ook uren de tijd om lekker te lezen, foto’s uit te zoeken, spelletjes te spelen en voor de blog te schrijven.
Een soort minivakantie op reis – klinkt gek, maar we willen in de steden continue van alles zien waardoor we non-stop in touw zijn en hier worden we gedwongen om te zitten en rustig uren niks te doen behalve relaxen en uitkijken over de Mekong, heerlijk. Op de eerste dag hebben we nog wel een bezoek aan een grot en de tweede dag een dorp. Zo’n dorp bezoeken is nooit ons ding, maar met Noa voelt het in ieder geval in evenwicht, twee kanten op aapjes kijken. Het hele dorp loopt uit om de “falang noi” zoals iedereen hem in Laos noemt, ofwel kleine witte buitenlander, door het dorp te zien wandelen met twee stokken in zijn hand druk rondrennend en kijken naar alle varkens, kippen en honden.

Mekong Cruise

Dorpje aan de Mekong

Van Huay Xai naar Vieng Phoeka

In Huay Xai zelf is weinig te doen, we willen doorreizen naar Vieng Phouka, een dorpje dat bij een van de grootste nationale parken van Laos ligt; Nam Ha National Bio-Diversity Conversation Area. We kunnen weinig informatie vinden over hoe we er moeten komen dus gaan op de bonnefooi naar het busstation. Als we daar aankomen blijken er maar twee bussen per dag te gaan en natuurlijk, de bus is net een kwartier ervoor weg gegaan en de volgende gaat over twee en een half uur. Gelukkig vindt Noa binnen no time twee Lao meisjes om mee te spelen zodat Michiel en ik in het ochtendzonnetje een boekje kunnen lezen.
De busrit zou twee uur moeten duren, maar doet er drie uur over omdat de bus de hoge bergen amper op kan. Door al het slingeren vallen we alle drie in slaap en missen een groot deel van de rit. We worden een half uurtje voor Vieng Phoeka wakker en gelukkig maar want de chauffeur rijd door zonder te stoppen. Na vragen, schreeuwen en de hulp van de lokalen op de bus stopt hij eindelijk maar zet ons niet meer in het dorpje af.
We moeten een stuk terug lopen, en terwijl we langs de weg op de stoep lopen terwijl het halve dorp uitloopt om ons te verwelkomen met “Sabaidee” komt er een gigantische vrachtwagen aan waar aan de achterkant twee mensen bovenuit steken. Ik snap niet waarvoor die mensen meters en meters van de grond zitten en kijk nog eens goed, en zie dan dat ze op twee gigantische olifanten zitten. Twee olifanten in een een vrachtwagen, we kunnen onze ogen niet geloven.
In het dorpje zijn een paar simpele guesthouses maar geen enkele toerist, alles is leeg. We nemen een guesthouse met simpele bamboe-bungalows met een groot grasveld voor de deur en een mooie rivier aan de achterkant. Wat we niet weten is dat ze hier al een maand heel raar weer hebben en het een uur later flink begint af te koelen. Binnen twee uur is de temperatuur twintig graden gezakt en bibberen we van de kou. We regelen extra dekens, bestellen hete soep en gaan vroeg slapen.
De volgende ochtend komt de kok vragen wat we willen eten, de soep met rijst de avond ervoor was een waterige, smaakloze maaltijd dus we bestellen broodjes met ei en hashbrowns. Als het ontbijt komt zien we dat het drijft in een flinke plas olie, de eieren zijn gefrituurd en zijn ronduit smerig. Het broodje dat erbij zit voelt alsof het zo’n drie weken oud is. Tot nu aan toe hebben we alleen maar lekker gegeten in Laos, maar dit is verschrikkelijk.
We gaan gauw opzoek naar een ander guesthouse, en aan de overkant van de straat is een guesthouse met betonnen kamers, dat moet in ieder geval een stuk warmer zijn. We gaan daarna opzoek naar een restaurant wat erg lastig is in zo’n klein dorpje. We kunnen nergens ontbijt eten, dus kopen eieren om te koken in onze waterkoker.

Avontuur in de jungle

We hebben een dagtrek georganiseerd voor de volgende dag en gaan op tijd naar bed. Onze gids Noi, een kleine, vrolijke en vriendelijk Lao man, is al kennis komen maken en de volgende dag komt hij met een pick-up truck aanrijden om ons naar de start van de trek te brengen. We rijden naar een dorp waar we rond mogen kijken, Noa steelt weer de show, het hele dorp loopt uit om Noa te bekijken. De gids heeft de lokale gids uit het dorp gevonden die ons de weg gaat wijzen door de jungle.
Nadat we rondgekeken hebben in het dorp gaan we tussen de huizen door de rivier over en stoppen we bij grote bossen bamboe. De gids en Noi gaan twee stukken bamboe verzamelen om later onze lunch in te maken. We mogen het koele, heldere drinkwater proeven uit de bamboe stokken. Onderweg laten de dorpsman en Noi ons van allerlei lokale lekkernijen proeven die ze uit het veld en de jungle plukken, vettige nootjes die geroosterd worden of gebruikt worden voor hun olie, casave, wilde citroen, suikerriet en eetbare bloemen.
Ondertussen verzamelen de mannen ook nog in een netje allerlei lekkere dingen voor de lunch. De bergjungle waar we doorheen lopen is steil, we zweten ons helemaal gek terwijl Noa lekker achterop hangt in zijn draagzak, en meepuft – van je zoon moet je het maar hebben. Noi legt ons van alles uit over de planten, bomen en laat hij ons ook zien hoe men de lokale slangen en ratten vangen door lange lage bamboe hekjes te plaatsen in de jungle met hier en naar een opening waar een grote boomstam boven hangt. Zodra de slangen of ratten er onderdoor gaan valt de boomstam neer. In een van de vallen vinden ze een dikke rat van zo’n twintig centimeter (excl. staart) en die wordt meegenomen, die gaan we toch niet voor lunch eten?
Na twee bergen stoppen we bij een opgedroogd rivier bed, Noi wil hier vers water uit de bron halen voor de lunch. Hij neemt ons mee een grot in om de oorsprong van de bron te vinden – nu in het droge seizoen maar een kleine beetje water, maar genoeg voor de lunch. We lopen vervolgens weer verder tot we bij de toegangspoort van een ander grottenstelsel komen.

Jungle trek in Nam Ha national parc

Puur natuur

Daar zitten twee mannen uit het dorp te wachten met een vuurtje, er worden nog wat meer kruiden en groenten verzameld en dan wordt er van alles in de holtes van de bamboe stokken gestopt, die vervolgens in het vuur gezet worden. De rat wordt gevild en boven het vuur geroosterd.
De mannen beginnen vervolgens met het maken van schalen en lepels van bananenbladeren, terwijl wij uitrusten in de schaduw. Als laatst wordt er een groot tafelkleed gemaakt van bananenbladeren en alle schalen worden erop gezet. We krijgen chopsticks van bamboe en een lepel van een bananenblad, een handvol plakrijst, en worden uitgenodigd te gaan eten. Het is overheerlijk, wat kunnen die mannen lekker koken, we eten ons buikje rond en Noa en ik proeven ook nog een stukje rat – heel zout!
Na de lunch gaat iedereen op de grond liggen om uit te buiken. Na een kwartiertje komt de gids ons halen om met een van de koks (die sleutelbewaarder van de grot blijkt te zijn) naar een grot te gaan. De grot is eindeloos lang, en mooi, overal glinsteren zoutkristallen als we onze zaklampen erop schijnen, en we zien honderden zo niet duizenden stalactieten en stalagmieten, sommige zelfs hol zodat Noi en de grotgids er een liedje op spelen.
We lopen een uur in het pikkedonker terwijl Noa achterin de draagzak lekker ligt te slapen. Dan waarschuwt de gids dat het beter is om terug te gaan omdat de grot glad begint te worden en er ook na dat punt minder zuurstof is. Wat een bijzondere dag, om te zien hoe de mensen hier leven van de natuur. We worden door de gids weer terug afgezet bij ons guesthouse en pakken onze backpacks in om de volgende ochtend vroeg naar de grens te reizen.

Lunch jungle trek

Afscheid van Laos

Niemand weet precies hoe laat de bus naar de grens door het dorp rijdt, en er is geen busstation – dus we gaan om 07:45 buiten staan aan de rand van de weg. Er hangt overal mist en het is nog zo’n 7 graden. Terwijl Michiel een vuurtje maakt aan de kant van de weg kijk ik uit naar de bus. Om negen uur stopt er een minivan naast ons om te vragen waar we heen gaan, als we Huay Xai zeggen mogen we instappen. Iemand die toevallig die kant op moet en tegen betaling van zijn benzinegeld ons mee wil nemen. Wat een geluk, hij rijdt veilig en supersnel door de bergen en zet ons helemaal bij de grens af. Nog voor het middaguur hebben we Laos verlaten, onze laatste Lao Kip omgewisseld voor Thaise Baht, en zitten we in een shuttlebus over de Mekong heen naar de Thaise grens. Dat zal je altijd zien, na vijf weken door Laos reizen zit de aller, allerlaatste reis ons mee.

Wat hebben we een mooie tijd om op terug te kijken, weer een Aziatisch land dat een plekje in ons hart heeft veroverd. We hebben ons verbaasd over de prachtige natuur, nog nooit hebben we zulke mooie watervallen, grotten en waterbronnen gezien, we hebben talloze Lao gerechten geprobeerd en heerlijk gegeten, genoten van het warme weer, gebibberd in de kou in Vientiane en Vieng Phoeka, honderden praatjes gehad met mensen over Noa en hun kinderen, primitieve dorpen bezocht, heel wat kilometers op de fiets afgelegd en nog veel meer op de motor.

We hebben Laos van top tot teen ervaren en ervan genoten, dag Laos, we komen vast nog een keer terug.