03
apr-2016

Yangon, Bollywood en een achtbaan naar een gouden steen

Myanmar (Birma)   /  
Pelgrims klimmen uit een vrachtwagen bij Kyaiktiyo

We komen ’s avonds om 23:00 uur aan op het busstation van Yangon en worden omringd door talloze taxichauffeurs die ons voor het nachttarief maar al te graag naar het centrum willen brengen. Onze taxichauffeur kent het guesthouse waar we een reservering hebben en rijdt met een noodvaart weg. Zijn tanden zijn bloedrood van het kauwen op betelbladeren en dat lijkt niet het enige dat is aangetast. Hij rijdt als een dwaas door het verkeer – om rode verkeerslichten te mijden neemt hij een afslag, vervolgens een U-turn en rijdt de weg weer op en dat allemaal met een veel te hoge snelheid. Michiel en ik zitten met geknepen billen op de achterbank te wachten tot de achtbaanrit voorbij is. We worden nog net levend afgezet by het Aung Si Guesthouse waar we hartelijk worden ontvangen. We gaan gauw slapen in het piepkleine kamertje dat we toegewezen krijgen; de volgende dag mogen we verhuizen naar een grotere kamer met een tweepersoons stapelbed en een klein zithoekje.

Yangon te voet verkennen

De volgende ochtend gaan we gewapend met een kaart van de binnenstad op pad om de stad te verkennen. Ons guesthouse ligt aan een drukke marktstraat waar van ’s ochtends 6 uur tot ’s avonds laat vis, kleding, fruit, groente en allerlei andere spullen verkocht worden. We wandelen de dag door de drukke maar gezellige straten met tienduizenden winkeltjes, kraampjes en restaurants en bewonderen (veelal) vervallen koloniale gebouwen. In het hart van het centrum is een mooi park met een groot vrijheidsbeeld en een speeltuin. Wij gaan in de schaduw onder de bomen afkoelen terwijl Noa vriendjes wordt met een lokaal jongetje en het onderwerp van tientallen foto’s is terwijl hij op de speeltoestellen speelt.

Noa speelt in Yangon speeltuin

Noa speelt in Yangon speeltuin

Oud koloniaal gebouw Yangon

Oud koloniaal gebouw Yangon

De stad is groot, modern en er is enorm veel te doen. De volgende dag nemen we de stoptrein rond de stad, wat een ervaring. Er zijn aan de zijkanten van de trein bankjes waar honderden mensen met hun koopwaar, kinderen en tassen op zitten terwijl er tientallen verkopers door de trein lopen met blikjes drinken, waterflessen, betelnoten, complete maaltijden en dvd’s. Buiten rijden we langs eindeloze sloppenwijken langs het spoor, winkeltjes, en uitgestrekte rijstvelden. Noa heeft meteen sjans, twee meisjes met rozen in hun handen komen naar hem toe om er twee te geven. Wat is hij er trots op. Totdat de rozen verwelken van de hitte staat hij met een roos in iedere hand op de trein. Na een half uurtje begint Michiel zich niet lekker te voelen van de warmte en het schommelen van de wagons dus proberen we uit te zoeken waar we kunnen uitstappen om een taxi terug kunnen nemen naar het guesthouse. Gelukkig voelt Michiel zich al snel beter wanneer we uitstappen en lopen dan alsnog richting een pagoda om die te bekijken voordat we terug gaan.

Handel langs het treinspoor in Yangon

Handel langs het treinspoor in Yangon

Centraal station Yangon

Centraal station Yangon

Zwemles op zijn Myanmar’s

Iets ten noorden van het oude centrum is een park rond een groot meer die de Britten hebben laten graven in de tijd dat Myanmar een kolonie van ze was. Om en over het meer is een loopbrug gemaakt van vlonders, waar we met moeite overheen lopen omdat een groot deel van de vlonders kapot is en/of gemarkeerd is om vervangen te worden, hink, stap, spring, hink stap, spring. Het uitzicht op de koninklijke boot en in de verte de hoogste pagoda van Myanmar zijn prachtig, maar de hitte is zinderend. We hebben Noa beloofd om naar een zwembad te gaan die ook in het park ligt, maar als we daar na ons bloedhete wandeling aankomen blijkt die tussen de middag voor twee uur dicht te zijn zodat ze het zwembad kunnen schoonmaken. Omdat we geen zin hebben, en het veel tijd kost om heen en weer te gaan naar ons guesthouse, gaan we in de buurt lunchen en naar het agrarische museum in hetzelfde park om de tijd te doden. Ondanks dat er letterlijk een dikke laag stof op het museum ligt is het erg interessant om te zien wat een enorm diverse aantal producten Myanmar produceert – paddestoelen, hennep, rijst, mais, kokosnoten, olie, koffie, rubber, zijde, etc.
Uiteindelijk wordt ons wachten beloond met een duik in het grote zwembad! Er wordt zwemles gegeven terwijl wij er zijn en we kijken onze ogen uit. Drie zwemleraren begeleiden een groep van zo’n vijftig jongeren die eerst een uur les hebben op de kant en op de grond allerlei oefeningen doen om vervolgens in het water met z’n allen tegelijkertijd een soort drill instructeur opvolgen met eindeloze oefeningen met nog steeds de handen op de kant. Pas helemaal aan het einde van de les mogen ze ook daadwerkelijk een klein stukje zwemmen. Terwijl wij de zwemles volgen zitten alle ouders aan de kant naar ons te kijken.

Kandawgyi Lake

Kandawgyi Lake

Een mier bij mierenhoop

Voor mijn verjaardag zou ik nog een ring krijgen met een edelsteen erin. Myanmar mijnt door het hele land allerlei edelstenen, diamanten en jade en in Yangon is zelfs een edelsteen museum met eronder een vijftigtal winkels die allerlei sieraden verkopen. We vinden een prachtige ring met langwerpige spinel steen er in, ik ben helemaal in mijn nopjes. Maar een bezoek aan Yangon betekent ook een bezoek aan de grootste pagoda van Myanmar, Shwedagon, de gouden pagoda die je vanaf veel punten in de stad boven alles uit ziet. De pagoda is 110 meter hoog en als je er naast staat voel je je net een mier naast een mierenhoop. Duizenden pelgrims en toeristen bezoeken de pagoda tegelijkertijd maar vallen in het niet naast dit gigantische bouwwerk. We worden met een lift naar boven gebracht en moeten als toeristen kaartjes kopen en wordt Michiel op zijn vingers getikt, ze vinden zijn broek te kort voor de pagoda. Hij wordt verplicht om een longyi (een rok die Myanmarse mannen dragen) te kopen en te dragen, Michiel is er niet blij mee, maar ik krijg hem nog wel zover om lachend op de foto te gaan. Zie het foto album Yangon en Kyaiktiyo voor deze en meer foto’s.

Bollywood op de trein

Onze volgende bestemming Kyaiktiyo is zowel met de bus als de trein bereikbaar, en het zou maar een paar uur reizen moeten zijn. We besluiten daarom om met de lange afstandstrein te gaan. Na drie dagen proberen zijn we bij het juiste loket aan de overkant van het centraal station van Yangon en ook aanwezig op de juiste tijd, om kaartjes voor de trein twee dagen later te reserveren. Met de hand worden we op grote lijsten met potlood ingetekend op de stoelen van de 1ste klas wagon. Omdat de vier uur durende treinreis maar € 1,80 kost krijgt Noa zijn eigen stoel en is hij helemaal in zijn nopjes.
De trein vertrekt om 07:15 en we zorgen dat we ruim van te voren met een grote zak palata (het lokale ontbijt van gefrituurd brood) op het perron staan. Een politieagent helpt ons naar de juiste stoelen en tilt onze backpacks op de bagagerekken. We hebben enorme luxe stoelen met veel ruimte eromheen en een gratis Bollywood show erbij. Bijna de hele rest van de eerste klas wagon wordt gevuld door een hele grote Indiase familie. De Indiase familie bestaat uit kleine meisjes in kleurige sari’s, vrouwen behangen met goud, de oudere vrouwen in de familie met grijze bossen haar en stoere jongens behangen met oorbellen, stoere shirts en moderne spijkerbroeken. Het is de hele reis, die uiteindelijk uren langer duurt dan gepland, een komen en gaan. Ze spelen een soort stoelendans waarbij je niet langer dan vijf minuten in dezelfde stoel zit, er ontstaan ruzies tussen de kinderen, maar ook de volwassen vrouwen worden maar al te vaak hardhandig geslagen en geduwd. Er wordt gespeeld, geroddeld en geluncht; voor ons een luxe live show.
Maar buiten de trein speelt zich een nog veel mooier tafereel af. We rijden in een wiegende wagon door rijstvelden, dorpjes, langs eindeloze baksteenfabrieken en bakkerijen, langs glinsterende pagoda’s, eeuwen oude bomen, verkoelende meren en rivieren en bergen. Michiel slaapt de uren weg terwijl Noa op de iPad filmpjes kijkt en ik mijn aandacht verdeel tussen de uitzichten vanuit het raam, onze Indiase familie en de verkopers die urenlang heen en weer lopen door de trein.

Uitzicht uit de trein van Yangon naar Kinpun

Uitzicht uit de trein van Yangon naar Kinpun

Onze volgende pelgrimstocht

Vanaf het treinstation kunnen we bijna meteen in een overvolle pick-up truck met bankjes doorrijden naar het dorpje Kinpun – de vertrekplaats van vrachtwagens vol met pelgrims naar de religieuze gouden rots boven op een 1100 meter hoge berg. De legende alleen al boeide mij genoeg om de steen helemaal beplakt met bladgoud te willen zien. De legende vertelt dat Buddha ooit een kluizenaar op de berg Kyaiktiyo een haar van hemzelf gaf. De toenmalige koning beloofde de kluizenaar in ruil voor de haar zijn verzoek in te willigen om een steen in de vorm van zijn hoofd op de berg te zetten en daar de haar op te plaatsen. De koning gebruikte zijn krachten die hij geërfd had van zijn vader (een machtige alchemist) en zijn moeder (een serpent drakenprinses) om de perfecte steen te vinden op de bodem van de zee en deze terug te brengen naar de berg. De boot die de steen naar de berg bracht veranderde bij aankomst in steen en wordt nog dagelijks geëerd in een andere pagoda op de berg. De legende vertelt dat de haar ervoor zorgt dat de steen niet naar beneden valt en als je als pelgrim de tocht drie jaren achter elkaar maakt, je rijkdom en aanzien ontvangt. Eén keer willen we die tocht toch zeker maken.

Een geoliede machine

Als we vanaf het busstation naar ons resort lopen, komen we door het pelgrims vrachtwagenstation en realiseren wat een gesmeerde operatie het is om alle pelgrims elke dag naar boven en beneden te krijgen. Grote vrachtwagens hebben achterop bankjes gemonteerd om aan 70 pelgrims zitplekken te geven voor de half uur durende rit naar boven en beneden, af en aan rijden er vrachtwagens met joelende pelgrims het busstation in en uit. We tellen de vrachtwagens die langs ons resort rijden in een uur en schatten dat er tussen de drie- en vierduizend pelgrims per dag de gouden steen met haar van Buddha bezoeken.
De volgende dag lopen we naar het vrachtwagenstation en nemen samen met gespannen pelgrims plaats in de eerst vertrekkende vrachtwagen. De chauffeurs van de vrachtwagens gaan pas weg als er geen vierkante centimeter meer over is zodat ze zoveel mogelijk verdienen per rit. Het is bloed, bloed heet van alle gespannen lichamen in de wagen samen met de buitentemperatuur die opgelopen is naar veertig graden, de luchtvochtigheid en het feit dat we met net een paar mensen te veel een bankje delen. We zijn allemaal opgelucht wanneer de eigenaar eindelijk vindt dat er genoeg haringen in zijn ton zitten en hij met een noodvaart de weg op rijdt. De wind die ons tegemoet komt in de open vrachtwagen is zeer welkom, maar de enorme snelheid waarmee de chauffeur de haarspeldbochten op de zeer steile berg neemt doet meer denken aan een achtbaan en al gauw hangen er mensen over de leuningen van de vrachtwagen. Meerdere mensen legen hun maaginhoud in een plastic zak, Noa gaat dichter tegen Michiel aan zitten en een Myanmarees meisje maakt dankbaar gebruik van de situatie om zich flink aan Michiel vast te klampen. Als ik haar betrap zegt ze sorry, sorry, maar zodra ik me omdraai pakt ze Michiel gauw weer beet, hahahaha.

Vrachtwagen met pelgrims Kyaiktiyo

Vrachtwagen met pelgrims Kyaiktiyo

Waar is de gouden steen?

Eénmaal boven aangekomen realiseren we dat het niet alleen een steen is boven op een berg maar er een volledig dorp ontstaan is rond de religieuze plek. Honderden winkeltjes, restaurants, een aantal hotels en veel dragers en hun personeel wonen en werken op de berg om de duizenden pelgrims van een rustplek en eten en drinken te voorzien. We gaan op zoek naar de gouden steen en lopen achter de massa aan, lopen links, lopen rechts maar zien nergens de steen. Op een gegeven moment komen we bij een helikopterplatform waar bijna geen mensen meer zijn en lopen weer terug. We vragen meerdere keren aan mensen waar de gouden rots toch is, maar iedereen wijst een andere kant op, dus proberen we verschillende heuvels en eindeloze trappen honderden meters op en af.
Na uren rondgelopen te hebben komen we op het idee om een goudblad verkoopwinkeltje te vragen naar de weg, die wijzen naar hoge bamboe matten, een plek waar we al meerdere keren zijn langs gelopen. Wat blijkt, het jaarlijkse onderhoud dat normaal in februari is afgelopen is uitgelopen, de hele steen is bedekt met bamboe matten en er is amper iets van de steen te zien. We zijn er gewoon keer op keer langs gelopen zonder een bonk goud van een paar ton en een omtrek van 15 meter herkend te hebben. Wat een domper, maar gelukkig was de hele pelgrimstocht ook al een avontuur en moeten we ons erbij neer leggen dat we niet meer dan een blik van het goud gaan opvangen. En dat dat ook nog eens alleen weggelegd is voor Michiel en Noa want vrouwen mogen niet op het platform onder de steen komen.
We gaan onze teleurstelling weg eten met een lekkere Myanmar maaltijd, weer een avontuur want de bediening vind Noa zo interessant dat we de volledige tijd dat we eten een dame met een waaier hebben die ons staat toe te wapperen om de vliegen weg te houden van het eten. We zijn er inmiddels aan gewend dat we in een restaurant weinig privacy hebben. Als er iemand een maaltijd lang aan onze tafels staat voelt het bijna gewoon. Terwijl je op een menu een maaltijd uitkiest staan er meestal twee of drie bediende mee te kijken of dwalen er continue mensen om ons tafel heen om met Noa te spelen, hem te voeren, te bekijken of foto’s van ons te nemen of een praatje aan te knopen. Soms erg vermoeiend als Noa de peuter uithangt of als we even iets met zijn tweeën willen bespreken, maar ook wel begrijpelijk want hoeveel gezinnen met een piepklein blond jongetje zouden ze hier al gezien hebben?

0

 likes / 3 Comments
Share this post:
  1. Danielle /

    Michiel heeft er wel vaker last van dat vrouwen zich aan hem vast klampen 🙂

  2. roding@gmail.com /

    Hahahha, thema in Azie 😉

  3. Jeannette en jorgen /

    Het valt me elke keer weer op dat het geen moeite lijkt voor noa, ben erg trots op hem! Wat een bikkeltje?

comment this post


Click on form to scroll

Archief

> <
Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec