16
apr-2016

Onze eindbestemming in Myanmar en avonturen in Thailand

Kyauk Ka Lat Pagoda

Hpa An (je spreekt het als Pa-an) wordt ons eindstation in Myanmar. We wilden eigenlijk nog verder naar het zuiden reizen, maar de busreizen er naar toe zijn ellenlang en we hebben al zo ontzettend veel lange bus en treinreizen erop zitten dat de grens van Thailand lonkt. Vanaf Hpa An is het maar enkele uren naar de Thaise grens, en de luxe en sfeervolle Thaise guesthouses klinken zo aantrekkelijk dat we besluiten hier de grens over te steken. Weer even bijkomen van alle indrukken, maar niet voordat we Hpa An van voor tot achter ontdekt hebben. We komen eind van de ochtend in Hpa An aan bij een guesthouse welke ik van tevoren nauwkeurig heb uitgezocht omdat veel guesthouses beroemd (en berucht) zijn om de bedmijt.
De eigenaar, waar we gereserveerd hebben, heeft een fout gemaakt en heeft geen kamer voor ons beschikbaar, we balen als een stekker. En omdat hij, ondanks beloftes, geen aanstalten maakt om een taxi voor ons te bellen gaan we met de backpacks en Noa op ons nek lopen, gelukkig komen we onderweg een lieve tuk-tuk chauffeur tegen. De man die jaren bij het rode kruis heeft gewerkt en goed Engels praat wil ons langs verschillende guesthouses rijden. De eerste heeft plek, een gigantische grote kamer met eigen badkamer, het enige rare is dat het een oud winkelpand is geweest, dus de deur opent naar de straat. Maar ach, we hebben inmiddels al bij zoveel rare/onaantrekkelijke guesthouses in Myanmar geslapen dat de ruimte en de airco het wint.

Het verkeerde geld

Toen we vanuit Kinpun weg gingen deed de ATM het niet, maar omdat we nog een tientje in Myanmar Kyat over hadden en dat in Myanmar heel veel geld is en we nog niet eerder problemen met een ATM hebben gehad hebben we erop gegokt dat de ATM het in Hpa An het wel weer zal doen. Maar als onze tuk-tuk chauffeur ons langs alle vijf de ATM’s in Hpa An heeft gereden moeten we tot de conclusie komen dat we op deze zondag het met een dagbudget van 10 euro moeten doen. We hebben euro’s en dollar’s bij ons naast onze bankkaarten en creditcard, maar alle banken zijn dicht dus we kunnen geen geld wisselen.
Onze tuk-tuk chauffeur zet ons af bij een goedkoop en zeer populair Myanmar restaurant en zegt ons dat we hem later die week kunnen betalen zodat we genoeg geld hebben om Noa te voeden, wat een lieverd. We worden toch wel een beetje zenuwachtig van het geld, maar gelukkig voor niks, want aan het eind van de dag hebben we slippers voor Noa gekocht (hij was zijn vorige paar met spelen verloren), water, lunch en avondeten met een biertje erbij en dat allemaal voor maar 7,50 euro. Het is echt te bizar hoe goedkoop eten is in Myanmar. We houden nog een beetje geld over voor ontbijt (je koopt hier voor 40 cent makkelijk een ontbijt voor ons drieën), zodat we met een volle maag een rondje langs de bankautomaten kunnen of de bank zelf die om tien uur opengaat om geld te wisselen. Gelukkig is de storing de volgende ochtend verholpen en kunnen we vroeg op de ochtend weer pinnen, pfff.

Afkoelen in een waterbron

Hpa An staat bekend om de prachtige omgeving, dus huren we van ons nieuw verworven geld een scooter en gaan op pad. Slechts twintig minuutjes rijden van het stadje is een prachtige tempel in een grot en in de tuin staan honderden beelden van monniken op een rij. In de buurt is een waterbron en zouden we ook moeten kunnen zwemmen – we volgen de lokale jeugd die in grote getallen op motors dezelfde richting op rijden en vinden een soort betonnen zwembad tussen de rijstvelden dat gevoed wordt uit een natuurlijke waterbron. In Myanmar zwem je bedekt in je kleding, dus met broek en shirt aan in het water, het is heerlijk koel in de 40 graden en 70% luchtvochtigheid, het water is koud, helder en er zwemmen scholen met visjes in. De bron is omringt door restaurantjes die Thais en Myanmar’s eten serveren en koude drankjes, hmmmm.

Muurtekeningen Kaw Ka Thawng, Hpa An

Muurtekeningen Kaw Ka Thawng, Hpa An

Monniken Kaw Ka Thawng, Hpa An

Monniken Kaw Ka Thawng, Hpa An

Natural spring near Kaw Ka Thawng, Hpa An

Natural spring near Kaw Ka Thawng, Hpa An

De volgende dag willen we naar een grot die iedereen die wij erover gehoord hebben totaal verrast heeft door de beeldschone omgeving en mooie grot tekeningen. En er is niks te veel gezegd, in de grot die zo groot is als een voetbalveld zelf zijn pagoda’s, prachtige tekeningen in goud op de muren en vleermuizen, heel veel vleermuizen. Maar het mooiste word bewaard tot het laatst, als je door de grot loopt en aan de andere kant het licht weer ziet sta je met je mond vol tanden, een prachtig meer in een serene omgeving van rijstvelden, palmbomen en het Karst gebergte. De dorpelingen brengen je met een houten kano door een lage grot naar een tweede meer waarvandaan je om het gebergte heen loopt tussen de rijstvelden terug naar de ingang van de grootste grot. Het is adembenemend mooi.
Wat minder mooi is is het eten wat we lunchen. We zijn al gewaarschuwd dat het eten bij de pagoda heel duur is en niet bijzonder, maar omdat we honger hebben gaan we er toch eten. Het is niet lekker en terwijl we de laatste happen naar binnen werken begint de eigenaresse van het restaurant naast ons op de grond een kip te slachten. Noa kijkt geïnteresseerd toe maar wij hebben meteen angsten en de volgende dag voelen we ons inderdaad allemaal niet lekker en hebben diaree.

Sadder grot, Hpa An

Sadder grot, Hpa An

Meer achter Saddar grot, Hpa An

Meer achter Saddar grot, Hpa An

Onze ongenodigde gast Timmy

Na de grot gaan we op zoek naar een andere waterbron met zwemmogelijkheden maar rijden, zonder dat we het zelf doorhebben, de verkeerde kant op omdat de plattegrond die we hebben gekregen van het verhuurbedrijf niet op schaal is en de richtingen van de wegen ook niet kloppen. Als we door hebben dat we helemaal verkeerd rijden, naar het zuiden in plaats van het noorden (hoe krijg je het verkeerd op een kaart?), komen we er ook achter dat we een lekke band hebben en nog maar weinig geld om die te laten maken. We rijden een aantal kilometers op de lekke band totdat we bij een restaurantje ook een primitieve garage zien.
We worden meteen uitgenodigd om in de schaduw te zitten terwijl een jongen van een jaar of 16 de monteur blijkt te zijn en de motor repareert. Niet alleen blijkt onze band lek maar ook het ventiel van de binnenband afgebroken. Dat betekent een hele nieuwe binnenband. De reparatie kost € 2,50 inclusief band en manuren, maar die hebben we niet dus geven we de inhoud van onze portemonnee en beloven terug te komen voor de rest, terwijl de eigenaren van het restaurant ons blijven verzekeren dat dat niet hoeft.
Als we terug in Hpa An aankomen begint het al donker te worden en te gevaarlijk om terug te rijden (de wegen zijn geasfalteerd maar hebben geen verlichting en duizend-en-één gaten in de weg) dus rijden we de volgende dag een uur heen en weer om het laatste geld aan de garage te betalen. Niet alleen het geld wordt gewaardeerd, maar een tweede bezoek door twee buitenlanders met klein blond zoontje is een ware hit bij alle klanten van het restaurant en de garage. ’s Middags vinden we eindelijk de waterbron, die 2 betonnen zwembaden met visjes voorziet van water, en we heerlijk in zwemmen voordat we bij een restaurantje gebakken noodles lunchen. Daarna rijden we langs een pagoda op een smalle rots die in een meer staat, een plaatje!
Die avond hebben we een ongenode gast in onze kamer, we worden wakker van iets dat over een plastic zak loopt waar onze kleding in zit. Michiel denkt dat het een kakkerlak is (hij verafschuwd kakkerlakken) maar zonder hem te willen alarmeren weet ik dat het veel groter is. Als we het licht aan doen is het weg, maar niet heel veel later horen we het weer en ziet Michiel in het licht van zijn zaklamp een gigantische rat (50 cm) wegkruipen onder ons bed. Michiel blijkt net zo’n angst voor ratten te hebben als voor kakkerlakken, dus ik zet alle eetbare en waardevolle spullen in de badkamer en blokkeer de afvoerpijpen met emmers water. Gelukkig lukt het de rat niet om de badkamer binnen te dringen, maar hij blijft de hele nacht op bezoek komen en we doen geen oog dicht, behalve Noa, die slaapt als een roos in zijn eigen bed en heeft ’s ochtends niet door wat er die nacht is gebeurd.
Eénmaal wakker vragen we meteen om een andere kamer en gelukkig mogen we vijftien minuten later naar een kamer switchen die volledig van beton is (de oude kamer had houten vloeren) en er voor Timmy (zoals we de rat gedoopt hebben) geen kans is om binnen te komen. De laatste dag willen we nog van alles ondernemen maar voelt Michiel zich niet lekker en hangen we rond het dorpje tot hij zich beter voelt.

De grensovergang Myawaddy-Mae Sot

Thailand begint ons steeds sterker te roepen en we regelen een gedeelde taxi naar de grensplaats Myawaddy en steken over naar Mae Sot in Thailand, een klein, gezellig Thais dorpje met alle faciliteiten die we maar kunnen wensen. Ik heb een ontzettend schattig guesthouse gevonden met prachtige luxe, moderne kamers, een grote tuin met zitjes in de schaduw, lieve huiskatten en een heerlijk gratis ontbijt. Het heeft de toepasselijke naam “Picture Book Guesthouse.” We hebben een klein koelkastje op onze kamer en maken er gretig gebruik van, Noa kan weer koude melk drinken terwijl wij ingrediënten voor een cocktail kunnen koud houden en we alle drie de hele dag kunnen genieten van koud, vers fruit. Dat vind ik zo heerlijk van reizen, zonder luxe leven en vervolgens zulke (voor Nederlanders) normale zaken als een koelkast waarderen alsof het een schat van goud is.
Ondanks dat we in Thailand zijn laat Myanmar ons nog niet los, in de buurt van Mae Sot zijn vluchtelingen kampen/dorpen met tienduizenden mensen uit Myanmar die gevlucht zijn voor de gevechten met het militaire regime. Ook zijn er weeshuizen voor kinderen uit Myanmar wiens ouders in de gevechten om zijn gekomen. Als we de tweede avond in een restaurant bestellen geeft de eigenaar ons twee boekjes waar we later een aantekening van hem in vinden waarin hij ons bedankt voor het ondersteunen van het gevecht voor democratie in zijn land. De boeken vertellen het verhaal van zijn vriend en hem (Thiha Yarzar) die ruim twintig jaar in de gevangenis hebben gezeten en daar jarenlang gemarteld zijn omdat ze als student protesteerde tegen het militaire regime in Myanmar. Nu wonen ze als vluchteling in Mae Sot maar daar zijn ze nog steeds niet veilig van de lange armen van de geheime dienst en de Thaise politie die ze geen enkele bewegingsvrijheid geeft. We zijn zwaar onder de indruk en hebben het nog uren over hun, we kunnen niet geloven dat we deze twee mannen hier ontmoet hebben, gewoon als restaurant eigenaren. ’s Avonds laat ontmoet ik onze buurvrouw in het guesthouse, die ook een speciale link heeft met Myanmar. Ze is Ierse en filmproducent en een jaar ingehuurd door een goed doel om dit soort verhalen op film vast te leggen. Ik ben nog nooit zo diep onder de indruk geweest van de strijd van een volledig volk en voel me zo begaan met hun. We volgen alle nieuwsberichten over de aanstelling van de eerste burgerlijke president in meer dan vijftig jaar en zullen alles op de voet blijven volgen. Misschien kunnen we dit volk ooit iets teruggeven voor het warme welkom dat we hebben gehad en het inzicht in dit prachtige, maar gecompliceerde, land.

Verrast door Thaise vriendelijkheid

Naast dat we in Mae Sot vooral genieten van het fijne guesthouse, gebruiken we de tijd om boodschapjes te doen en Noa naar de kapper te laten gaan. We willen ook nog een dag naar een national park in de buurt. Zo’n uur en een kwartier vanaf ons guesthouse moet het goed op de motor te doen zijn, we huren er één in de straat en gaan op weg. Na drie kwartier merken we dat de band raar doet en als we stoppen blijkt die leeg te zijn, gelukkig staan we vlak bij een politiepost en vragen of ze weten waar een garage is. De commandant verteld ons in gebroken Engels dat we in de schaduw moeten gaan zitten en hij één van zijn mannen erop uitstuurd om de motor te laten maken. Wow, we staan met ons mond vol tanden. Terwijl wij een paar stoelen en een flesje water krijgen, rijdt iemand weg met onze motor om vervolgens na een half uur weer terug te komen met een nieuwe binnenband. De oude was helemaal kapot.
We bedanken beide mannen hartelijk; ze willen graag met ons op de foto, waarna ik snel de stoute schoenen aan trek en zeg dat ik ook een foto wil. We rijden opgelucht verder om 10 minuten later weer een lekke band te hebben. We hebben een afslag naar een garage gezien maar het is ontzettend lang terug op een kapotte band. Ook nu worden we weer verrast door Thaise vriendelijkheid. Een familie met een pick-up truck stopt en brengt ons naar een garage – Michiel achterin met de motor en wij voorin met de familie met drie kinderen. Zowel Noa als de kinderen en vader en moeder oefenen hun Engels op de rit naar de garage. Daar blijkt de buitenband oud te zijn, we hebben er flink de balen van maar gaan toch maar door want er zit nu een volledig nieuwe binnen- en buitenband op het achterwiel, wat kan er nu nog gebeuren?

Op de foto met Thaise politie

Op de foto met Thaise politie (klik hier voor de volledige versie)

We redden het naar het park en maken een prachtige trek door een dichte jungle, we zien bij de start een Aziatisch beer (in een kooi), daarna in het wild rare rood/zwarte kevers, kleurige vlinders, een boom met een omtrek van zestien meter en horen talloze vogels en zien een slang voor onze voeten de jungle in schieten. Aan het eind van de trek zou een waterval moeten zijn, maar omdat het het droge seizoen is, is de waterval helaas niet meer dan een miezerig stroompje. Daarna worden we beloond met een eindeloze klim een berg op voordat we terug kunnen lopen naar het begin van het park. Michiel loopt vooruit om de motor te halen en doodmoe maar voldaan rijden we naar huis.

Nog maar één bestemming in Thailand voordat we naar de Filippijnen vliegen. We willen naar Kanchanaburi waar we met eigen ogen de brug over de rivier Khwae Yai (beter bekend voor buitenlanders als de river Kwai) willen zien en de verhalen willen horen/ervaren in de musea over de bouw van het helse treinspoor tussen het toenmalige Birma en Thailand.

0

 likes / 3 Comments
Share this post:
  1. wendy /

    Wat een mooi verhaal weer! En wat vond ik het gek om te lezen, wetend dat ik op het moment in hetzelfde land als jullie ben!

  2. Jeannette en jorgen /

    Ik heb weer genoten van jullie verhaal en houd af en toe de adem in als het spannend wordt?

  3. roding@gmail.com /

    Je voelde ook echt een stuk dichterbij Wen!

comment this post


Click on form to scroll

Archief

> <
Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec