Ons resort aan het meer Poso, Siuri Cottages, is helemaal leeg. Het is een groot, mooi bijgehouden terrein vol met bloemen en vierentwintig bungalows die allemaal leeg staan. Als het etenstijd is mogen we zelf kiezen waar we eten en maken de dames van de cottages heerlijk Indonesisch eten. Het meer is prachtig, elk deel van de dag ziet het er anders uit. Soms zo strak als een spiegel, soms met golfjes en met prachtige wolkenpartijen erboven, zelfs als het regent ziet het er indrukwekkend uit en zwemmen we erin. Een van de beheerders van Siuri Cottages heet Iwan, een jonge Indonesische jongen die goed Engels spreekt en die regelmatig langs komt om te kletsen. Hij verteld ons over rare lichten aan de overkant van het meer in de bergen, en in het meer. We zien ze ook en als het pikdonker is. Iwan verteld over de legende van het meer. Over een visser die midden op het meer aan het vissen was en lichten snel door het meer zag zwemmen. Hij durfde niemand in het vissersdorp erover te vertellen omdat ze zeker zouden denken dat hij gek was, totdat er meerdere vissers hetzelfde ervaarden. De vissers denken dat er een draak in het meer zwemt dat regelmatig ook boven de bergen vliegt. Tijdens het zwemmen overdag blijft de legende door mijn hoofd spoken.

Beenderen midden in de jungle

Iwan vraagt op een ochtend of we zin hebben met hem mee te lopen dan kan hij ons op het terrein rotsgraven laten zien van de bevolking die hier ooit woonde eeuwen geleden. We lopen op onze slippers omdat we denken dat het maar even wandelen is, maar het blijkt een flink stuk door de jungle te zijn. Er komen hier geen mensen en de grond ligt bedenkt met een dikke laag bladeren, soms zakken we tot onze knieën erin weg. Als we bij een groot stuk rots komen wijst hij tussen het steen, daar liggen doodshoofden en beenderen van tientallen mensen. In 1998 zijn er felle gevechten geweest tussen de christenen en de moslims in dit gebied en zijn er tienduizend mensen om het leven gekomen. Veel daarvan spoelde op de oevers van het meer aan en zijn in de rotsen begraven. Wow, we zijn er stil van. We vragen of niemand de lichamen is komen zoeken, nee, en de dorpelingen wisten ook niet wat ze met de lichamen moesten en hebben ze toen in de rotsen gelegd zoals al eeuwen de doden op Sulawesi worden begraven. We vertellen hem dat zoiets in Nederland ondenkbaar is en dat we diep onder de indruk zijn. Een stuk verder in de jungle zien we de restanten lichamen van eeuwenoude skeletten. Dat het oudere skeletten zijn is o.a. duidelijk te zien aan de gigantisch grote schedels. Iwan leid ons langs een nieuwe kleine haven, daarna de jungle uit en door een cacao plantage naar een prachtige waterval. We hebben het over de dieren die hier in de buurt voor komen, we zijn al een aantal slangen tegen gekomen en onderweg loopt Michiel bijna tegen een black widow spin aan, die maar een pinktopje groot is. We hebben het heerlijk bij het meer en genieten van alle dieren om ons heen, achter ons houten huisje is een moeras en de hele dag zien we vogels, vlinders en andere insecten af en aan vliegen. Als we ’s avonds een eigen georganiseerde nachtsafari doen als Noa slaapt komen we gigantische slakken tegen, kikkers, een onschuldige bruine slang en een spin die over het water springt.

Beenderen bij Siuri bij het meer Poso

Rups bij het meer Poso

Wolken over het meer Poso

Een lange dag op de boot naar Una Una

Als we de ochtend van ons vertrek klaar staan om naar Ampana te reizen aan de kust blijkt Iwan met ons mee te reizen om vis in te kopen. We hebben een gezellige snelle rit van vijf uur en worden bij een leeg hotel afgezet met grote, schone kamers en de eigenaar heeft vier zoontjes waar Noa mee speelt in de tuin. We proberen wat spulletjes in te kopen voor de komende week op een afgelegen eiland. We hebben een reservering gemaakt op het eiland Una-Una, een eiland dat zo’n vijf uur varen van het vaste land ligt en geen winkels heeft. We varen de volgende ochtend met de speedboot Herculus naar het grote eiland Wakai. Als we uitstappen is er net een grote boot gearriveerd en de haven krioelt met tienduizenden mensen, hun bagage en koopwaar en we kijken onze ogen uit. We worden opgewacht door iemand die een vissersbootje voor ons heeft geregeld voor de volgende drie uur varen. We gaan gauw nasi en gebarbecuede vis kopen om er vervolgens achter te komen dat het weer richting Una Una slecht is en de kapitein wil wachten tot dat opklaart. Geen probleem zeggen we, als een Indonesische visser het te gevaarlijk vind om te varen dan wachten we rustig af. We eten onze lunch met grote groep mensen om ons heen die allemaal willen zien hoe Noa eet en speelt. We maken een praatje met mensen en uiteindelijk kunnen we onderweg. De vissersboot is klein en erg laag, we zitten op een houten vloer zonder stoelen of iets dat als rugleuning kan dienen. Een lange en pijnlijke rit, maar als we eindelijk op Una Una aankomen hoor je ons niet klagen. We worden hartelijk ontvangen door de werknemers van het resort en de duikschool. We krijgen een romantische driepersoonskamer met twee hemelbedden en een een gigantische walk-in closet. Het water voor de douche en toilet komt uit een waterput en werkt alleen als er stroom is, tussen vijf en elf uur ’s avonds. Iedereen eet gezamenlijk in een gezellige open centrale ruimte met twee grote houten tafels en zitjes eromheen. Van daaruit kijk je uit op het strand, de zee en de steiger die ver de zee in loopt. Tijdens ons eerste avondmaal worden we door een van de diveguides gewaarschuwd om geen zeep in onze badkamer te laten liggen en meegebrachte koekjes/crackers in een glazen pot op te ruimen. “You are in the jungle you know”, zegt Yanni, een Finse diveguide. De ratten en muizen zullen er anders mee aan de haal gaan, echt, zeep? Ik denk dat hij een grap maakt, maar als ik met mijn grote glazen pot onder mijn arm terug kom in onze kamer blijkt een rat al onze zeep en een pak crackers te hebben aangevallen. Die eerste nacht hebben we een hoop bezoek, gigantische sprinkhanen, een muis die komt kijken of er nog iets over is en grote (20 cm doorsnee) spin die meters ver kan springen. Yes, we are in the jungle!

Het vissersbootje waarmee we naar Una Una zijn gevaren

De onderwaterwereld en de vulkaan van Una Una

We staan de volgende ochtend te popelen om te duiken en weten niet goed wat we moeten verwachten, verhalen van andere duikers wisselen sterk. Noa heeft meteen vriendjes gemaakt met een vijfjarig zoontje van een van dames uit de keuken en mag tijdens onze duiken met hem spelen terwijl zijn moeder en de andere werknemers van het resort een oogje in het zeil houden. De riffen zijn adembenemend mooi, op een van onze eerst duiken zien we een marble eagle ray, een rog met witte vlekken en iets dat we in onze honderden duiken zelden gezien hebben. De daarop volgende dagen duiken we twee keer per dag en zien het ene prachtige rif na het andere met als hoogtepunten een school van zo’n honderd vijftig barracuda’s die een kwartier lang om ons heen gezwommen hebben en een rif waar miljoenen kleine toby visjes meters dik op het rif zwemmen. Als we op een van de middagen in ons hangmat een kokosnoot aan het drinken zijn begint het personeel te roepen, dolphins, dolphins. Op maar twintig meter uit de kust is er een groep dolfijnen aan het jagen, we hebben er zelfs een filmpje van kunnen nemen. Als afsluiter doen we een nachtduik op het rif waar we overdag de barracuda’s hebben gezien, het is een van de beste nachtduiken die we ooit gedaan hebben met tientallen murenen, krabben en allerlei vissoorten die we voor de eerste keer zien.
Het is ontzettend gezellig in het resort, voor en na het avondeten zitten we vaak nog uren te kletsen of kaartspellen te spelen met de divemasters en guides. Na een paar dagen komt er een Nederlands stel met de boot aan die ook op wereldreis zijn en waar we het erg goed mee kunnen vinden. Ze stellen voor om op onze laatste dag een trek naar het kratermeer van een vulkaan te doen. We hadden er al een paar keer over zitten denken en zo wordt de knoop doorgehakt. De volgende ochtend worden we opgehaald door vier lokale mannen/gidsen uit het dorp verderop die op hun motors ons meenemen. De wegen zijn onverhard en het heeft de afgelopen nachten flink geregend, sommige paden zijn zo modderig dat de wielen van de motoren er compleet in verdwijnen of vast komen te zitten. Ik ben helemaal geen fan van het rijden op onverharde wegen omdat dan vaak het achterwiel slipt en ik bang ben te vallen. De hele rit hou ik mijn hart vast, en blijf mijzelf vertellen dat deze mannen hier geboren en getogen zijn en niet anders doen dan op onverharde wegen te rijden met hun motoren. We komen dan ook heelhuids aan bij de voet van de vulkaan. We moeten eerst een stuk lopen over een oude lavastroom totdat we door steeds dikkere jungle wandelen. We lopen kriskras over koud en heet water stroompjes die over de over de vulkaan naar beneden stromen. Via een stijlen wand met een touw komen we uiteindelijk in de krater terecht. Na nog een stuk wandelen komen we bij een prachtig krater meer waar we even stoppen om een koekje te eten en onze voeten te laten rusten. Vervolgens wandelen we naar een deel van de krater waar er stoom uit de grond komt, maar ook naar delen waar het gloeiend hete water naar boven komt, zie ook de video.

Vulkaan Una Una

Vulkaan Una Una

Kratermeer van vulkaan Una Una

Wat een prachtige ervaring, we bedanken de mannen nadat ze ons weer hebben afgezet bij het resort hartelijk en gaan de modder van ons afwassen. Wat een week, we dachten dagen lang helemaal niks te ondernemen en uiteindelijk is het een actieve week geworden met tientallen duiken en een wandeling op en over een vulkaan. Als we de volgende ochtend samen met de twee Nederlanders op een vissersbootje stappen om terug naar het centrale eiland Wakai te varen om de speedboot terug naar het vaste land te nemen, nemen we met pijn in ons hart afscheid. Ooit komen we terug beloven we de eigenaar en het eiland, ooit.