27
okt-2016

Eindeloze witte zoutvlaktes

Bolivië, Peru.   /  
Marilyn & Noa op de salar de Uyuni

Na Sucre willen we naar de mijnstad Potosi, we zijn al door meerdere mensen gewaarschuwd om Potosi over te slaan omdat het er koud en oninteressant zou zijn. Als we de weerberichten raadplegen lijkt een deel van deze waarschuwing waarheid te zijn, er is veel regen voorspelt. Omdat we in een cirkel door Bolivia reizen en al twee derde zijn, is het veel verder terug dan doorreizen. We hebben een appartement via Airbnb kunnen reserveren en als we bij het busstation in Sucre komen worden we aangesproken door een taxi chauffeur, of we een gedeelde taxi willen nemen. We kunnen een goede prijs met hem onderhandelen en reizen zo voor iets meer dan met de bus, maar ruim een uur sneller, naar Potosi. Als we in Potosi aankomen schijnt de zon en het appartementje is van alle basis behoeften voorzien en tegenover een markt. De eerste dag doen we boodschappen en plannen we de komende dagen waarbij we rekening houden met de regen die nog steeds voorspelt is maar ons nog ontsnapt is. Anderhalf uur lopen vanaf de stad liggen een aantal meren die dienst doen als waterreservoir in droge tijden, het zou er prachtig moeten zijn. Ook de volgende ochtend is het prachtig weer en we laten ons met een taxi aan de rand van het centrum afzetten wat honderden meters hoger ligt dan ons appartement en dus een hele klim scheelt. Maar wat de omschrijving van de wandeling vergeten was te vertellen was dat het klimmen na de stad niet ophoud. In de omschrijving stond dat we door boerenvelden zouden lopen, maar in werkelijkheid lopen we steeds verder omhoog. De omgeving is inderdaad prachtig, in een oud rivierbed komen we een herder met een grote kudde lama’s tegen en om ons heen vliegen allerlei soorten vogels, terwijl er op de achtergrond af en toe stoom uit een gigantische vulkaan de lucht in verdwijnt en in de verte de ene na de andere wervelwind woestijn zand doet opwaaien. Op een gegeven moment zijn we zo hoog dat we elke tien stappen even moeten uitrusten om weer op adem te komen, uiteindelijk doen we niet anderhalf maar drie uur over de toch naar boven. Maar, waar is waar, het is prachtig, als we het eerste meer bereiken trekt de lucht dicht en picknicken we geschuild achter een klein kerkje zodat de gure wind ons niet doet afkoelen.

Hiken rond de vulkaan Potosi

Hiken rond de vulkaan Potosi

Zwemmen waar de inca’s dit eeuwen geleden deden

De dag erna willen we heet water bronnen bezoeken, iets waar we in Bolivia al twee keer eerder plannen voor hadden maar ook twee keer eerder niet is gelukt. Een favoriet vervoersmiddel voor ons is de collectiva omdat we op deze manier zo veel van het dagelijks leven meemaken, en een ritje vaak niet meer kost dan één of anderhalf Bolivianos, zo’n 20 cent. Collectiva’s zijn kleine minibusjes die bepaalde routes binnen en/of buiten de stad rijden en onderweg mensen oppikken om zoveel mogelijk geld te verdienen. We hebben geluk want het juiste busje vertrekt vanuit de markt bij ons voor de deur, op de collectiva worden we aangesproken door man die wil weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Oh, jullie gaan waarschijnlijk naar het meer van de Inca’s zegt hij, si, si, ja, ja inderdaad, est tres bonito, dat is heel erg mooi zegt hij. Het meer is volgens onze reisgids een perfect rond kratermeer en al eeuwen geleden door de Inca’s ontdekt omdat het warm water bevat en dus heerlijk is om in te zwemmen al is dat niet meer gebruikelijk volgens de omschrijving. We proberen te volgen waar we rijden zodat we de chauffeur kunnen vragen bij de juiste afslag naar het kratermeer te stoppen, maar de collectiva gaat enorm snel en ineens zijn we er voorbij juist op het moment dat ik samen met de meneer die het praatje aanknoopte roepen Parada por favor, stoppen asjeblieft. Hij wijst ons de juiste kant op en we lopen een paar honderd meter een berg op naar het kratermeer. Het is er heerlijk, het water is zo’n 30 graden Celcius en omdat er meerder lokale in zwemmen en er ook baden zijn gebouwd gaan Noa en ik ook zwemmen, we dobberen uren in het luuk warme water. Als we terug willen lopen we naar de weg waar drie oude vrouwen in lokale kledij en met tassen vol boodschappen staan te wachten met een wantrouwende blik in hun ogen. Gelukkig verdwijnt die meteen en verandert in drie enthousiast glimlachen als ik ze groet met Buenos Tardes, goedemiddag. Noa wordt bekeken en gekeurd, en complimenten worden uitgedeeld, il es muy bonito, hij is erg mooi. Altijd aan mij gericht als moeder alsof de vader zo’n complimentje niet belangrijk vind. We hebben weer een hele andere kant van Bolivia gezien en zijn blij dat we gegaan zijn en de tijd genomen hebben deze mijnstad te leren kennen.

Inca vulkaan krater bij Potosi

Inca vulkaan krater bij Potosi

De zoutvlaktes van Bolivia

De highlight van de meeste toeristen in Bolivia is Salar de Uyuni, de zoutvlaktes van Uyuni. Sommig toeristen slaan zelfs het hele land over en bezoeken alleen maar de zoutvlaktes. We hebben online een aantal offertes opgevraagd, maar zijn er inmiddels achter gekomen dat we gewoon naar het dorpje moeten gaan en daar moeten onderhandelen voor veel betere prijzen. Vlak buiten het dorp in de woestijn is een plek waar honderden oude treinen gedumpt zijn en waar we de eerste dag heen lopen met Noa om hem te laten spelen. De eerste tiental trein die we tegenkomen zijn echt karkassen en niet veel aan maar verder op het terrein zijn nog locomotieven en wagons in betere staat. Het levert spectaculaire plaatjes op en een perfecte speeltuin voor Noa en we dwalen er uren rond. Na anderhalve dag van tour operators aflopen lukt het eindelijk om een twee daagse tour te boeken zonder een drie uur durende zware trek een vulkaan op en weer 2,5 uur naar beneden. Wat op deze hoogte en met Noa op ons rug een stapje te ver is. De touroperators stellen voor dat we wel boeken en ik met Noa 5,5 uur beneden aan de vulkaan wacht terwijl Michiel omhoog klimt, dacht het niet. De meeste tours zijn drie dagen, dus ons verzoek voor een twee daagse tour is ook al lastig. Maar drie volle dagen in een auto lijkt ons veel te veel voor Noa. De volgende ochtend melden we ons bij het tour operator en zijn de eerste die in de auto plaats mogen nemen. Michiel met Noa voorin en ik achterin op één van de twee achterbanken. We halen nog meer mensen op, een Boliviaans/Amerikaans stel, een jongen uit Zuid-Korea en een Nederlands stel. Als die proberen achter in de auto plaats te nemen lopen we tegen een probleem aan. Hun benen zijn te lang; ze passen niet op de bank, ze kunnen hun voeten niet eens op de grond zetten. De chauffeur verteld ons dat hij de auto kan omwisselen voor een grotere. Als we bij zijn huis aankomen blijkt de andere auto maar een fractie groter dus spreken we met alle passagiers af regelmatig te wisselen zodat iedereen een kans krijgt om lekker te zitten. Daar gaan we dan, eerst weer langs de trein begraafplaats voor een flitsbezoek en dan de zoutvlaktes op. Je kan nog zoveel plaatjes in reisgidsen en op internet zien, maar niks bereid je voor op de eindeloze hectares zoutvlakte, het intense wit en de structuur van het zout, oogverblindend mooi! De eerste dag gaan we bij zoutfabrieken kijken, lunchen we in een gebouw van zout, krijgen de kans om foto’s op het zout te maken, bezoeken het enige eiland met cactussen in de zee van zout en eindigen met een prachtige zonsondergang. Voldaan worden we afgezet bij een zouthotel/guesthouse waar we een verbazingwekkend lekkere maaltijd krijgen en daarna nog even naar buiten gaan om de sterrenhemel te bekijken. DAG 2 heeft een minder druk schema; we gaan naar een vulkaan waar mummie-graven zijn gevonden en aan de voet flamingo’s in een meer wonen. Daarna bezoeken we alleen nog een ondergrondse rivier en gaan terug naar het dorp Uyuni. De andere op de auto hebben een vlucht terug naar La Paz, de hoofdstad, terwijl wij een nachtbus hebben. We komen de volgende ochtend om zes uur, twee uur te vroeg, aan in La Paz, gelukkig hebben we de kamer van ons guesthouse ook al voor de nacht ervoor geboekt zodat we meteen in de kamer mogen.

Cactus eiland salar de Uyuni

Cactus eiland salar de Uyuni

Flamingo's salar de Uyuni

Flamingo’s salar de Uyuni

Sterrenhemel Salar de Uyuni

Sterrenhemel Salar de Uyuni

Salar de Uyuni

Salar de Uyuni

Heel veel vogels in Chulumani

In onze reisgids hebben we gelezen over een klein dorp in de bergen ten noorden van La Paz, het moet een prachtig natuurgebied zijn waar je mooi kunt wandelen tussen de vogels en vlinders. We hebben met onze dagen geschoven zodat we deze bestemming konden toevoegen om nog een keer de natuur in te gaan voordat we doorreizen naar Peru en weer ondergedompeld worden in de eindeloze cultuur van dat land. Als we van te voren hadden geweten wat een helse rit door de bergen we zouden moeten doorstaan om bij Chulumani te komen zouden we denk ik niet gegaan zijn. Na een asfalt weg tussen prachtige besneeuwde bergen overtuigen onze medepassagiers de chauffeur om een kortere route te nemen op een onverharde weg. Vier uur lang hobbelen we en happen we de enorme stofwolken die het busje produceert door met een sneltreinvaart langs de afgronden te racen. De zon schijnt en het is stikbenauwd in het minibusje, na elke tegenligger gaan de ramen even open om vervolgens snel weer dicht geschoven te worden als er weer nieuwe stofwolken ons tegemoet komen. Op het moment dat we er helemaal genoeg van hebben rijden we een piepklein dorpje binnen en zijn we er. Ons resort is een groot huis waar de host in woont met een bijgebouw achter in de tuin waar een aantal kamers zijn gemaakt. De kamers staan in de jungle waar duizenden vogels de hele dag druk schetteren. Het is een komen en gaan van beesten, als we ’s avonds voor onze kamer wat lezen en wachten totdat Noa in slaap valt horen we in de jungle luid geritsel. Gewapend met camera en zaklamp vinden we eerst een wombat en daarna een amarillo. Die laatste hebben we nog niet in het wild gezien, maar komt de volgende avonden steeds weer langs. Onze kamer grenst aan de paden waarover ze op jacht gaan ’s avonds. ’s Ochtends worden we gewekt door tientallen papegaaien die ook aan het eind van de middag terug komen om bloemen te eten uit de boom die met de kruin boven onze kamer staat. Maar de luidste vogels zijn een soort kalkoen achtigen die ’s ochtends vroeg een kabaal maken en in de middag terug komen om bessen te eten uit de bomen rond het zwembad. Als we overdag gewapend met camera stil in de tuin gaan staan zien we in enkel minuten tientallen soorten vogels rondvliegen, en soms is het geluid dat daarbij gepaard gaat oorverdovend, luister maar. Het hotel is de eerste dagen verlaten en doet ook een beetje vervallen aan, gelukkig kan de host heel goed koken en eten we ’s avonds als prinsen en prinses. Tussen de middag lopen we elke dag naar het dorp om kaas empanadas te kopen bij de bakker die van ’s ochtends vroeg tot s avonds laat ladingen empanadas vers uit de oven verkoopt. Zoiets verwacht je niet in een dorpje met maar een honderdtal inwoners. Het weer is bewolkt met af en toe regen, helaas geen weer om van het zwembad gebruik te maken maar niet zo erg als we gaan wandelen. Wat we rond het dorp doen en in de volgende dorpen, het is een prachtige omgeving en balen als we onze rit terug naar La Paz moeten regelen omdat we van daaruit al plekken op een nachtbus naar Cusco hebben geboekt. Nog de laatste rit van het hop-on hop-off kaartje waar we eerder mee door Peru zijn gereisd. We kijken alle drie enorm op tegen de rit, want deze zet ons eerst na drie uur rijden af bij een grensdorp, waar we vijf uur moeten wachten om vervolgens ’s avonds de grens over te gaan en de volgende ochtend pas in Cusco aan te komen. Onze zorgen worden helaas werkelijkheid. Noa is na de grens in slaap gevallen en we stoppen om 20:30 voor avondeten. Als hij eenmaal wakker is en gegeten heeft, is hij zo wakker dat hij niet meer in slaap kan vallen. Hij houdt ons uren op de bus wakker, terwijl deze, te vroeg, al om 05:30 aankomt in Cusco.

Vogel bij Chulumani

Vogel bij Chulumani

Gelukkig hebben we een enorm fijn guesthouse, een gigantisch groot huis waar we gebruik kunnen maken van het terras in de tuin, de keuken en zitplekjes door heel het huis. We hebben een grote mooie kamer en Noa en ik vallen als een blok in slaap terwijl Michiel uitpakt. Onderweg zijn we tientallen mensen tegen gekomen die enthousiast vertelde over de gezellig stad Cusco en ook wij zijn er gek op. De stad ligt in een grote vallei en heeft een oud prachtige centrum met kolonialen gebouwen. Er zijn honderden cafeetjes, winkeltjes en restaurants om de duizenden toeristen die de stad per dag bezoeken te voorzien. Binnen de stad ligt zelfs een inca ruime en buiten de stad ligt een grote vallei met allerlei overblijfselen van de Inca’s. De eerste dag willen we de Inca ruimte bezoeken in de stad waar we zelf naartoe kunnen lopen. Als we vanaf een uitkijkpunt op de stad uitkijken beginnen er zich tientallen bussen te verzamelen en zien we allerlei mensen over een veld rennen waarop staat dat niemand er toegang toe heeft. Er beginnen zich steeds meer en meer mensen te verzamelen inclusief politie en een gigantische groep ME. Als Michiel een voorbijganger vraagt wat er aan de hand is verteld hij dat het allemaal leraren en professoren zijn die tegen de overheid protesteren. Een hoofdcommissaris komt ons in het Engels vertellen dat hij het voor onze veiligheid beter vind om weg te gaan maar inmiddels zijn alle uitgangen afgesloten. Hij vertelt ons dat we via het uitkijkpunt met het Jesus-beeld eruit kunnen. Het Jesus-beeld staat omringt door ME, omdat achter het beeld honderden mensen het terrein op willen. We moeten de ME van achteren benaderen om te vragen erdoor te mogen en vervolgens via de leraren ons een weg terug naar de stad banen. De leraren hebben er een gezellig boel van gemaakt, overal staan straatverkopers drankjes en eten te verkopen. Noa mag op protestfluitjes fluiten en wordt overal gevraagd of hij op de foto wil. Wat een ervaring!

ME ruine Cusco

ME ruine Cusco

Het Bolivia fotoalbum is geupdate met foto’s als je wat meer wil zien. En voor Peru is een nieuwe fotoalbum aangemaakt met een preview van de foto’s van de volgende blog.

1

 likes / 3 Comments
Share this post:
  1. Jeannette en jorgen /

    Wat een mooi verslag weer! En wat een pittige busreis achter de rug zeg!

  2. Jeannette en jorgen /

    En de foto’s Zijn ook erg mooi, Zoals die met sterrennacht!

  3. Doris de jonge /

    Genoten van het zoveelste indrukwekkende reisverslag, kan wedijveren met de Nat. Geographic!. Denk je aan publicatie t.z.t., b.v.in de trant van Lieve Joris?
    Suggestie voor volgende sabbatical : China, maar ja, eerst ‘ ven’ mandarijns leren…

comment this post


Click on form to scroll

Archief

> <
Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec