We hebben nu toch echt besloten het iets rustiger aan te gaan doen, we spenderen de nacht op de hop-on bus en worden ’s ochtends om kwart over vijf afgezet bij een hostel in het centrum van Arequipa. Arequipa ligt op 3,2 kilometer hoogte en als we om acht uur ’s ochtends gaan ontbijten merken we meteen de hoogte, we zijn continue buiten adem en beginnen alle twee hoofdpijn te krijgen terwijl het lijkt of Noa nergens last van heeft. We hebben een crêperie gevonden die om acht uur open gaat en in de zon op het terras is het heerlijk genieten. Wat een luxe om in de Peruaanse winter ’s ochtends vroeg buiten te ontbijten in een t-shirt. Omdat we pas om één uur ’s middags in onze Airbnb terecht kunnen gaan we na ons ontbijt bij de Plaza das Armes, ofwel het stadsplein, kijken. Elke Peruaanse stad/dorp heeft een prachtig Plaza des Armes, en er zijn altijd tientallen bankjes te vinden, verkopers van popcorn en mais om aan de duiven te voeren, schoenenpoetsers en er staat in het midden meestal een mooie fontein waar de duiven uit drinken. De pleinen zijn altijd druk bezocht en één van onze favoriete plekken om mensen te kijken terwijl we lunchen en Noa rond laten rennen. Als Noa is uitgerend gaan we naar het museum van Juanita, een inca meisje dat op vijftienjarige leeftijd op één van de bergen buiten Arequipa geofferd is ten ere van de berg. In het museum Museo Santuarios Andinos ligt het bevroren lichaam van het Inca meisje dat door de barre temperaturen perfect bewaard is gebleven en archeologen een schat aan informatie heeft gegeven. We luisteren geboeid naar de gids die precies verteld hoe ze is gevonden, maar interessanter nog, hoe haar vijf maanden durende toch naar de top van de berg is verlopen, hoe ze dood is gegaan en hoe ze eruit zag. Alles is terug gevonden, helemaal bevroren.

Uitzicht op besneeuwde vulkanen vanuit Arequipa

Lama gel in Noa’s haar

Om half één halen we onze backpacks op die we bij een hostel in het centrum in de berging hebben laten opslaan en laten een taxi voor ons bellen om ons naar één van de rijke wijken van Arequipa te brengen. We slapen bij een Peruaans gezin thuis dat kamers over heeft en ons ook gebruik laat maken van hun woonkamer, keuken en wasmachine. De oma van het gezin is een hartelijke vrouw die ons verwelkomd en regelmatig een praatje aanknoopt. We proberen zoveel mogelijk in het Spaans te antwoorden, en als het heel ingewikkeld wordt pakken we Google translate erbij om te vertalen. De volgende dag bezoeken we een klooster dat een kleine stad is binnen Arequipa, het is een gigantisch complex dat pas sinds enkele jaren open is voor het publiek. Op de terugweg naar ons huis komen we langs de poort die de wijk omheint. De rijkere wijken zijn allemaal omheint en hebben vierentwintig uur per dag wachters voor de veiligheid. Ondanks dat wij ons nog niet onveilig hebben gevoelt in Peru begrijpen we wel met de enorme verschillen in rijkdom dat er potentieel gevaar dreigt. Een gemiddelde Peruaan verdient slechts 250 dollar per maand. En het is niet goedkoop in Peru, wij hebben al moeite om rond te komen van ons dagbudget. Naast de poort is een grasveld waar twee lama’s op staan te grazen, Noa wil er meteen naartoe om de beesten te aaien. Omdat we niet veel verstand hebben van lama’s benaderen we ze heel voorzichtig en de lama’s komen naar Noa toe om hem te knuffelen. Als hij bij de tweede lama iets te snel op hem afkomt spuugt de lama naar hem, gelukkig alleen lucht, maar we maken nog dagen grapjes over de lama gel in zijn haar.

Noa en lama knuffelen

Prachtige landschappen en klederdrachten

De volgende ochtend moeten we weer vroeg op, we hebben een twee daagse tour geboekt naar de bergen bij Arequipa. Samen met een andere Nederlander, Fransen, Chilenen, Argentijnen en andere Peruanen rijden we in een paar uur naar een uitgestrekt woestijn gebied dat ook een nationaal reservaat is voor viconias, een uitstervend ras dat familie is van de lama. Ze zijn erg schuw, maar we hebben geluk dat we bij een waterplas stoppen waar er drie stuks aan het drinken zijn. Niet veel verder stoppen we bij een kudde lama’s om te knuffelen en te fotograferen, de dieren zijn bijzonder vriendelijk. Het landschap in de bergen is adembenemend, soms woestijn, soms uitgestrekt moerasgebied met groene lage begroeiing waar we niet alleen Andean eenden zien zwemmen maar af en toe ook flamingo’s zien. Zie de video die ik vanuit de tourbus heb gemaakt. We klimmen met de bus steeds verder omhoog tot we bij het hoogste punt van 4,9 kilometer komen waar een uitkijkpunt is op een aantal vulkanen waar sneeuw op de toppen ligt. Noa blijft lekker in de bus slapen terwijl wij even uitstappen, naast dat het ontzettend koud is, voelen we ons honds beroerd door de hoogte. We kijken even snel naar het uitzicht en de honderdduizenden stapels stenen die de Peruanen hebben neergelegd ter ere en respect voor de vulkanen en bergen.

Berg offers Colca gebergte

En gaan dan gauw weer terug in de bus zitten om bij te komen. Die nacht verblijven we in Chimay, een dorp dat een stuk lager gelegen is en waar we ons een stuk beter voelen. Terwijl we wachten op de bus om ons naar warm water bronnen te brengen heeft Noa een vriendje gevonden, de zoon van de eigenaar van het simpele hotel waar we verblijven. Eerst komt de eigenaar een praatje met ons maken en daarna komt zijn vrouw met ons kletsen, ons Spaans groeit met de dag maar nog niet genoeg om hele gesprekken te voeren. Als de man vraagt of ik een foto wil nemen van zijn vrouw in traditionele klederdracht zeg ik enthousiast ja. Maar ik heb hem niet goed begrepen, zijn vrouw komt met een hele set kleding aan, het is de bedoeling dat ik aangekleed wordt in Chivay klederdracht. We missen de bus naar de warmwaterbronnen, maar wat een ervaring. Ik krijg twee kilo-zwaar wegende en prachtig geborduurde rokken over elkaar aan met daarboven een geborduurde blouse. Een geborduurd hesje en voor de warmte ook nog een soort deken dat met een zilveren broche wordt vast gemaakt en natuurlijk een mooie hoed. Wat een ervaring, wat is reizen toch ontzettend leuk.

Marilyn wordt aangekleed in lokale klederdracht

Vogels met een vleugelwijdte van drie meter

De volgende ochtend worden we door de bus opgehaald en naar een dorpje verder in de vallei gebracht, waar elke ochtend de vrouwen van het drop al eeuwen een traditionele dans op de Plaza des Armes dansen. Omdat het ’s ochtends nog vriest hebben de meest vrouwen een dikke jas of trui onder hun prachtige geborduurde rokken en blouses aan, kijk maar mee op het filmpje. Op de markt verkopen de vrouwen ook allerlei zelf gebreide producten van lama wol. Ik koop voor een paar euro een lekker warme muts en wanten met lama print, terwijl we voor Noa een lama knuffel kopen van lama wol. Onderweg naar het hoogtepunt van onze tweede dag van deze tour stoppen we nog tientallen keren bij uitkijkpunten en dorpjes waar van alles verkocht wordt. Een beetje te veel stops, en soms ook tenen krommend omdat toeristen met grote roofvogels aan een touwtje of een lama aan een riem op de foto gaan voor een paar soles. Je zou ze wakker willen schudden, hoe zou jij het vinden om de hele dag aan een touwtje vast te zitten en kunstjes te moeten doen? Maar het zijn zoveel toeristen dat het onbegonnen werk is, wij doen er in ieder geval absoluut niet aan mee. Als we bij de condor pass uitstappen zijn we verbaasd over het aantal toeristen, er lopen honderden mensen langs het ravijn om een glimps op te kunnen vangen van de gigantische vogels die tot een vleugelwijdte van drie meter groeien. Als we naar een rustiger uitkijkpunt lopen komen er twee vogels boven ons overvliegen, wow wat een indrukwekkende beesten. We krijgen het komende uur nog meerdere keren een show van de prachtige vogels die door het ravijn zich op de wind mee laten voeren. Als we weer terug in Arequipa bij hetzelfde Peruaanse gezin aankomen zijn we doodmoe maar erg voldaan. Het is nog niet echt gelukt om rustig aan te doen, dus de volgende dag gaan we echt helemaal niks doen, even bijkomen van alle indrukken en geen reisgids openen om toch weer verleidt te worden om wat te gaan bezoeken.

Condor vliegt door de condor pass, colca vallei

Na een dag niksen gaan we vroeg naar bed want we moeten de volgende ochtend om 05:15 in de taxi naar het centrum om de hop-on bus te halen. Onze vriendelijke hostess wordt om vijf uur voor ons wakker om een taxi te bellen, we bedanken haar voor de heerlijke tijd in haar huis en het vroege opstaan en gaan weer op weg. De bus brengt ons naar Puno, een kleine stad aan het meer Titicaca dat voor de helft in Peru ligt en de andere helft in Bolivia en het hoogst gelegen meer op aarde is. We vinden een bakker met heerlijke gevulde empanada’s en lunchen op de Plaza des Armes terwijl de lokale bevolking zich te goed doet aan een klein blond jongetje dat achter de duiven aanrent over het plein. De Peruaanse eigenaar van ons hostel heeft ons uitleg gegeven hoe we bij een glijbaan in de heuvels kunnen komen waar ook een mooi uitzichtpunt is over het meer, het meer is 175km in de lengte en strekt zich uit zo ver we kunnen kijken. Eind van de middag hebben we een tour geboekt om de bevolkingsgroep die op rieten eilanden en huizen wonen te ontmoeten. We zouden tussen drie en half vier opgehaald worden, maar om kwart voor vier is er nog niemand. Na een urgente email naar de hop-on bus staat er om vijf over vier een hijgende Peruaan voor het hostel, hij is de berg op gerend en is helemaal buiten adem. Voor het eerst sinds onze tijd in Lima zien we wolken en er wordt zelfs regen verwacht, iets wat in grote delen van Peru nooit of maar een keer per jaar voorkomt. Gelukkig druppelt het alleen en krijgen we de kans om droog één van de 78 drijvende eilandjes te bezoeken en de familie die het gemaakt heeft en er op woont. Terwijl het dorpshoofd uitleg geeft over hoe de eilanden gemaakt worden komt er een kat aanlopen, Noa loopt er meteen op af en probeert de kat te vangen om het te knuffelen. De kat is net iets sneller en Noa krijgt alleen de staart te pakken. Gelukkig heeft de kat veel meer zin in knuffelen dan Noa een pets verkopen voor het trekken aan haar staart en zitten ze niet veel later samen in het kringetje van toeristen terwijl wij naar het dorpshoofd en de vertaling van de gids luisteren. We mogen daarna zelfs in een van de hutjes kijken inruil voor het kopen van een souvenir. De dame die in het huis woont heeft wanstaltige kleden geborduurd maar in een hoek van haar huis zie ik kleine dromenvangers hangen, veel praktischer om mee te nemen en ook met de hand gemaakt. Dat wordt onze souvenir. Als we terugvaren naar de haven van Puno wordt het al donker en kunnen we genieten van de heuvels vol met lichtjes, wat een mooie afsluiter in Peru voordat we de volgende ochtend weer opgehaald worden om door te reizen naar de Boliviaanse grens. Als we van het centrum naar huis lopen zien we overal politie. We weten dan niet dat er de volgende ochtend door heel het drop demonstraties tegen de gemeente zullen zijn. Alle wegen zijn afgesloten en het kost de chauffeur van de bus heel wat moeite om ons de stad uit te krijgen. Gelukkig helpt de Boliviaanse ME op een geblokkeerd kruispunt om ons door de demonstranten te loodsen.

Demonstranten in Puno