We willen een auto huren om zelf een aantal dorpen te bezoeken met mooie kerkjes, watervallen en oude huizen maar door de regen zijn de wegen zo slecht geworden dat het sterk afgeraden wordt. We nemen contact op met een aantal reisorganisaties om een national park in te gaan, maar omdat ze weinig geïnteresseerde mensen hebben vliegt de prijs omhoog naar honderden dollars per persoon per voor slechts twee dagen en een nacht in de jungle.
Bij één tourorganisatie kan ik achterhalen waar ze overnachten en kom ik er ook nog achter dat de treks in het nationale park door de lodge georganiseerd worden. Als we contact met hen opnemen blijkt het financieel net haalbaar om daar een nacht te verblijven en dus ook om twee dagen te kunnen trekken in de omgeving.
We boeken snel en gaan de dag die we nog over hebben terug naar de botanische tuin in Santa Cruz waar we eerder tot op het bot nat geregend zijn. De weersvoorspellingen zijn dit keer een stuk positiever en als we het park binnen lopen merken we dat ook aan het aantal dieren. In de jungle rond de speeltuin aan de rand van de tuin zien we een aap, niet veel verder in laguna zien we meerdere krokodillen en overal vliegen vlinders en vogels. We hebben er zin in.

Aap in de botanische tuin van Santa Cruz

Krokodil in de botanische tuin van Santa Cruz

Bolivia in het wild

De tuin is een aantal hectare groot en je kan zelf een route uitstippelen, we lopen de langste route om zo diep mogelijk het park in te kunnen en de kans op wilde beesten te vergroten. We hoeven na de aap en krokodillen niet lang te wachten want aan de rand van het wandelpad loopt een grote schildpad. En een kwartier daarna horen we luid geritsel in de bosjes. Wanneer we muisstil op het pad blijven staan steken er meerdere rood gekleurde dassen over. Wat een ervaring!
Naast allerlei soorten vogels komen we op het diepste punt in het park ook nog een ander soort apen tegen die geluidloos door de bomen springen. Wat zijn wij blij dat we terug gekomen zijn.

De volgende ochtend staan we te popelen om naar het Amboro Nationale Park te gaan, we worden opgehaald door een taxi die ons eerst naar het begin van het park brengt en daarna over een slechte asfalt weg naar de afslag van Los Volcanos. De omgeving is adembenemend, torenhoge rode rotsen wisselen groene jungle af. Vanaf de afslag gaat de weg stijl omhoog over een onverharde weg vol met gaten en stenen, na een half uur stopt de taxi en wijst de chauffeur naar een hek. Verder kan hij niet, we lopen een stukje maar het is veel te steil en gelukkig worden we opgehaald door een jeep die ons het laatste kwartier dwars door de jungle naar beneden brengt naar een open grasvlakte. Overal om ons heen zijn hoge rode rotsen en jungle en vliegen de meest exotische vogels om ons heen waaronder honderden wilde papegaaien.
De lodge is simpel maar erg schoon en het eten heerlijk. Omdat de lodge ver weg ligt van de bewoonde wereld krijgen we drie maaltijden per dag, allemaal gemaakt met lokale producten en vers, tot aan de limonade toe.

Schildpad in de botanische tuinen van Santa Cruz

Los Volcanos Lodge

Papegaaien in de vallei van Los Volcanos

Ruimteschip of Inca tempel?

Onze volgende bestemming is Samaipata, een klein dorpje in de jungle waar in de buurt een hoop te doen is. Op de tweede dag bij de lodge begon het te regenen, en in Samaipata zet dat door. Het is steenkoud, grijs en nat, de wegen zijn van zand en daardoor een grote modderpoel.
We hebben een reservering gemaakt bij een hostel dat voor een schijntje ook tenten aanbiedt. Op het laatste moment heb ik me toch bedacht en een duurdere gewone kamer geboekt, en gelukkig. De gasten in de tenten hebben het niet aangenaam. Onze kamer is in het huis waar de eigenaar ook verblijft, niet warm, maar veel warmer dan de tenten. ’s Avonds zakt de temperatuur nog verder en sta ik blauwbekkend met alle warme kleding die we hebben aan te koken, want de gezamenlijke keuken is buiten.
Maar het dorp is gezellig, we kunnen op de markt genoeg eten vinden om zelf te koken en overdag gaan we op pad om een opvang centrum voor wilde/bevrijde dieren te bezoeken. Voor Michiel en mij een ervaring om alle wilde dieren van dichtbij te bekijken, voor Michiel zelfs heel dichtbij als één van de loslopende aapjes op zijn schouder springt, maar Noa is meer geïnteresseerd in de speeltuin midden in het centrum en die krijgen we niet weg.
We horen van anderen dat de wegen zo slecht zijn dat veel jungle tours worden afgelast of naar minder interessante stukken gaan. Dus gaan wij naar El Fuerte, een gigantisch Inca complex waar wilde theorieën de ronde over doen. Eén ervan is dat het niet Inca is maar een alien spaceship. De eigenaar dropt ons met zijn oude rammelende auto voor de deur van de opgravingen, wanneer we onze portemonnee willen pakken om de toegang te betalen merken we dat die niet in onze tas zit. De toeristen die er rondlopen kunnen ons het geld niet lenen omdat ze meteen daarna weg gaan uit Samaipata en wij geen kans zouden hebben om ze terug te betalen.
Flink balen, er zit maar één ding op en dat is om de tien kilometer terug te lopen. Iets wat we op de terug weg van plan waren, maar nu zonder het Inca complex te hebben gezien zuur is.
De wandeling is door de bergen, flink klimmen op sommige punten maar een prachtige wandeling en we komen thuis warm aan. De volgende dag proberen we het nog een keer. Helaas is het weer nog steeds niet beter, en we lopen tussen de wolken rond de omgeving waar de tempel is gevonden.
Wij herkennen veel van de andere Inca tempels die we bezocht hebben en zijn daarom overtuigd dat de gebouwen echt Inca zijn en niet uit de ruimte. De wolken geven de hele omgeving een extra dimensie. Doordat je het dal beneden niet ziet is het makkelijker te geloven dat hier eeuwen geleden gebouwd is aan een tempel complex en waan je je makkelijk in de geschiedenis.

Inca temple La Fuerta

Thuis bij Bertha en haar gezin

Van Samaipata wilde we in eerste instantie een bus nemen naar Sucre, ook wel de mooiste stad van Bolivia, maar de rit wordt als slechtste van het land benoemd en als we het er met lokale over hebben geven ze aan dat de busrit vaak uitloopt tot dertien uur. Dat is echt te veel met Noa en we boeken drie vliegtickets voor honderd euro.
Terwijl we nog in Samaipata zijn horen we dat een bus naar Sucre is verongelukt doordat de buschauffeur moe en met alcohol de bus reed, het gevolg is twaalf doden. We halen opgelucht adem dat we vliegtickets hebben en landen uitgerust op het vliegveld van Sucre waar ik bij de bagage band aangesproken wordt door een Nederlands meisje met de vraag of wij weten waar de busjes naar het centrum stoppen en of ze met ons mee mag gaan. We hebben al uitgezocht dat een taxi veel sneller en niet veel duurder is dus nemen we haar mee en delen zo de kosten.
We hebben een hele bijzondere homestay geboekt bij een familie die een Spaanse school runt. Bertha, haar man Pepe, zoon van acht Mateo en dochter van vijf Luciana, hebben net zoveel zin in onze komst als wij. De familie woont samen met hun zieke opa/vader rond een grote binnenplaats, één van de kamers is voor ons klaar gemaakt.
Bertha kan niet wachten tot haar kinderen uit school komen en het kost Mateo, Luciana en Noa slechts enkele minuten om kennis te maken. Binnen een mum van tijd rennen ze met zijn drieën rond de binnenplaats met waterballonnen en een fietspomp. Berth is een ontzettend gezellig en gastvrije vrouw die vloeiend Engels spreekt en door de week heen uren komt kletsen. We blijken met onze kinderen een hoop overeenkomsten te hebben en het klikt meteen.
We voelen ons thuis en hebben een fantastische week, we koken in dezelfde keuken maar zijn elkaar niet tot last omdat de Bolivianen een heel ander eetritme hebben. Ze eten een grote lunch en eten rond acht uur wat crackers of een broodje met thee, terwijl wij dan juist net warm gegeten hebben.

Marilyn en Noa in de wolken onderweg naar El Fuerte (inca tempel), Samaipata

Tijdens ons bezoek viert de stad Sucre ook de verjaardag van haar beschermheilige Guadelupe. Eén keer per jaar veranderd de hele stad in een groot feest. Twee dagen lang zijn er parades, op de tweede dag één van tien kilometer lang die van ’s ochtends tot ’s avonds laat duurt. Bertha verteld ons dat we met haar gezin mee gaan naar de parade. Ze heeft stoelen voor ons gekocht meteen aan de straat zodat we het beste uitzicht hebben.
Eerst zullen we gezamenlijk lunchen en daarna naar de optocht gaan. We krijgen de dag ervoor al een klein voorproefje als we naar een cement fabriek zijn geweest waar honderden voetafdrukken van dinosaurussen zijn gevonden.

Dinousaurus sporen

Als we met de bus terugrijden en uitstappen bij de markt om naar huis te lopen kunnen we bij één van de grotere straten niet oversteken, de kinderen van verschillende scholen zijn prachtig verkleed en verplaatsen zich dansend door de straten onder begeleiding van grote fanfares. We weten dan nog niet wat ons de volgende dag te wachten staat maar zijn diep onder de indruk, Noa wiebelt op mijn schouders mee op het ritme van de muziek.
De volgende ochtend gaan Michiel en ik op tijd de keuken in om een chocolademousse in elkaar te zetten voor na de lunch, een flink uur met zijn tweeën kloppen want naast slagroom moet er eierdooiers geklopt worden en chocolade gesmolten worden en dat allemaal zonder mixer.
De parade is grootster, mooier en leuker dan we ons ooit hadden we kunnen voorstellen. We zitten uren lang vooraan terwijl er duizenden uitgedoste dansers langs ons dansen; er zijn dansverenigingen van heel het land naar Sucre gekomen om aan de parade mee te doen.
Honderden straatverkopers komen langs met suikerspinnen, speelgoed, popcorn, verse chips en andere lekkernijen. Bekijk het filmpje om een indruk te krijgen van de dansers. Bertha heeft niks te veel gezegd, dit is een waanzinnige ervaring.

Sucre is niet alleen een mooie stad maar ook erg gezellig, we verkennen de stad meerdere dagen te voet en doen ons te goed aan uitkijkpunten, prachtige witte kerken, speeltuinen en kleine straatjes met verkopers van limonade tot verse chips. Dit Bolivia smaakt naar veel meer.

Parade voor de maagd Guadalupe